De hoofdstukken in deze mooie novelle zijn afwisselend geschreven vanuit het perspectief van Sunny de hond en dat van Peters moeder. Een goede zet van de auteur. Als alleen Sunny het verhaal had verteld, was het boek wellicht minder overtuigend geweest. Allerlei dingen die een hond niet kan weten of bevatten, worden nu door Peters moeder verwoord. Was het perspectief van Peter zelf in beeld gekomen, dan had het verhaal wellicht ook aan kracht ingeboet. Vooral aan het begin van het verhaal zit hij te veel in de knoop om objectief te kunnen observeren en analyseren. Nu kijk je als lezer mee door de liefdevolle ogen van een moeder, die aanvankelijk wanhopig en machteloos de pijn van haar zoon aanziet, maar later ook dankbaar getuige is van genezing.Het boek komt traag op gang. Sunny haalt herinneringen op aan zijn ervaringen met een „Slechte Man.” Peters moeder vertelt hoe ze haar zoon meeneemt naar het asiel om een hond uit te kiezen - een laatste poging om Peter te helpen bij al zijn angst en geslotenheid. Gaandeweg wordt de lezer duidelijk dat Peter een ongeluk heeft gehad. Een dramatisch ongeluk met een kano, waarbij hij zelf mank is geworden en zijn vriend is omgekomen.

De verteltrant is laagdrempelig. Er wordt weinig aan de lezer overgelaten. Terwijl Peters moeder haar zoon en diens hond observeert, vergelijkt ze hun relatie met haar eigen verhouding tot God. Zoals de hond trouw en geduldig wacht op zijn baas wacht, wil zij wachten op Hem. Soms zijn de parallellen mooi, soms komen ze wat geforceerd over.

Onlogisch

Dat Peters ouders de toch al kwetsbare vijftienjarige alleen met zijn hond laten kamperen in een bos waar beren wonen, roept vragen op.

Verder zijn veel zinnen nogal onlogisch. Voor een deel zal de vertaling daar debet aan zijn. Wordt er bijvoorbeeld echt bedoeld dat de hond „langer” is dan gemiddeld? Of zouden we in het Nederlands gewoon „groter” zeggen? Sunny vertelt dat hij „in het huis van de Slechte Man tenminste door het bos kon rennen.” Zoiets zie je niet voor je. Als Peters moeder zegt: „Ik droogde mijn tranen, omdat het me diep raakte”, bedoelt ze waarschijnlijk niet dat het drogen, maar de tranen zelf werden veroorzaakt door iets wat haar diep raakte.

Langzamerhand komt er veel meer vaart in het verhaal. Peter hervindt zijn evenwicht. Dat betekent ook dat hij weer vriendschappen durft te sluiten en soms minder tijd heeft voor zijn hond. Treffend wordt Peters eerste vakantie zonder Sunny beschreven. De dilemma’s van de jongen die zijn hond niet altíjd kan meenemen en het onbegrip van het dier zijn mooi weergegeven. Musser weet het hondengedrag raak te typeren.

Als Peter ver van huis voor dierenarts gaat studeren, wordt het geduld van Sunny nog sterker op de proef gesteld. Hij leert dat de jongen altijd terugkeert; Peter blijft ook in zijn nieuwe woonplaats met hart en ziel gehecht aan zijn hond. Aangrijpend zijn de laatste hoofdstukken. Sunny is oud geworden. Zijn krachten nemen af. Peter heeft juist zijn tentamens afgerond en komt naar huis. „Mijn zoon bleef 36 uur bij Sunny waken zonder te eten of andere kleren aan te trekken. Hij zat bij zijn hond en aaide hem, en Sunny bleef leven, bleef vredig doorleven terwijl hij likte en likte zoals zijn gewoonte was. Zo zaten ze daar gelukkig en tevreden, en toen, na een laatste lik, blies Sunny zijn laatste adem uit.”

N.a.v. ”Wachten op Peter”, door Elizabeth Musser; vert. Marianne van Reenen; uitg. Voorhoeve, Kampen, 2009; ISBN 978 90 297 1223 0; 110 blz.; € 4,95.

Elizabeth Musser schreef de novelle ”Wachten op Peter” speciaal voor de Week van het Christelijke Boek 2009, die vandaag begint. Zij deed dit op verzoek van de BCB, de Brancheorganisatie voor het Christelijke Boeken- en Muziekvak. De Amerikaanse (1960) studeerde Engelse en Franse letterkunde aan de Vanderbiltuniversiteit in Nashville, Tennessee. Negentiende-eeuwse literatuur kreeg haar speciale belangstelling. Eén semester studeerde ze in het Franse Aix-en-Provence. Later kwam ze terug naar Europa, om in Frankrijk als zendelinge aan het werk te gaan. Musser is getrouwd met een Amerikaan die ze in Frankrijk ontmoette. Tegenwoordig woont ze met haar gezin in Lyon. Sinds halverwege de jaren negentig schrijft zij romans, die zowel in Amerika als in Nederland verschijnen. Musser werd bekend met haar trilogie over de onafhankelijkheidsoorlog tussen Frankrijk en Algerije. Elizabeth Musser is momenteel in Nederland. Gisteravond reikte zij in Amersfoort de Publieksprijs Christelijke Boek 2009 uit aan Mattheüs van der Steen.