De koning Salomo schreef met recht woorden der waarheid. Hij kon zich met geen geveinsdheid en pluimstrijkerij behelpen. Het was zijn aard niet om mensen te vleien en naar de mond te praten. Hij sprak rondborstig, zoals het in zijn hart was, zoals hij het van zijn vrome vader David had geleerd.Deze woorden zijn gesproken en opgetekend opdat niemand mocht denken dat Salomo zijn tijd besteedde in het prediken en boeken schrijven. Mijn zoon (mijn kind) wees gewaarschuwd, van veel boeken te maken is geen einde. Hij bedoelt hiermee nutteloze en vuile boeken. Zulke boeken maken, heeft in de wereld geen einde. Evenzo is het met lezen. Het is vermoeiing van het vlees.

Salomo verwerpt hier het predikambt niet, maar zegt alleen dat het zwaar en moeilijk werk is. Hoe veel moeite is het in het geloof zo veel zaken, zo veel duizenden woorden te brengen en naderhand aan de gemeente voor te stellen. Jesaja zegt hiervan: „Ik zeide: Ik heb tevergeefs gearbeid, Ik heb Mijn kracht onnuttig en ijdel toegebracht, gewisselijk Mijn recht is bij den HEERE en Mijn werkloon is bij Mijn God.”

Coenraad Mel, predikant te Herszfeld
(”De ijdelheid der wereld”, 1753)