Slumdog Millionaire speelt zich af in de sloppenwijken van de Indiase stad Bombay (ook bekend als Mumbai). Hoofdrolspelers zijn kinderen die in werkelijkheid in die slums leven. Een van hen, Jamal, doet in de film mee aan een quiz, ”Who wants to be a millionaire?”. Het sprookje dat zich vervolgens in de film ontvouwt -een arme jongen wordt steenrijk- werd voor de jeugdige spelers een beetje werkelijkheid toen ze die acht Oscars kregen.En zodoende huppelde dit weekend een groepje slumkids tussen de in glitterjurken en -pakken gehesen Hollywoodsterren. Een bizarre vertoning, vooral omdat de kinderen waarschijnlijk nu alweer terug zijn bij hun ouders in de smerige slums van Bombay.

Tegelijkertijd heeft het gebeuren natuurlijk ook iets typisch Indiaas. In India is immers iedere dag te zien wat Hollywood enkel dit weekend toonde: arm en rijk, vuil en glitter, dicht naast elkaar.

Intussen hebben die miljoenen slumbewoners van Bombay genoten. Prachtig vonden ze het, die beelden van de prijsuitrijking! Akkoord, er waren er die de scheldnaam slumdog (krottenwijkhond) vernederend vonden, maar verder was er lof voor hun helden.

Hoe kan het ook anders? Het ”rags to riches”-verhaal van de film prikkelt immers hun verlangen ooit zelf rijk te worden en het slumbestaan achter zich te laten.

Dromen en fantaseren doen niet enkel arme sloebers; ook welvarende mensen in het Westen geven zich eraan over. Waardoor zou Hollywood anders zo groot zijn geworden?

De seculiere mens steekt zijn kop niet in het zand, welnee, hij steekt hem liever in de mistwolk die entertainment heet en waarin films, musicals en muziek hem in hogere sferen en in andere werelden doen belanden.

Terwijl verstokte evolutionisten Bijbelgetrouwe Genesisbelijders betichten van geloof in sprookjes, dromen miljoenen landgenoten dagelijks weg bij de meest infantiele liedjes, en bij in musicals en films verpakte sprookjes. Als daar geen existentieel verlangen naar het hogere, het onbenoemde, het volmaakte, achter schuilgaat! Noem het gerust het onvervulde verlangen van het hart dat hier spreekt, en dat de entertainmentindustrie heeft gekidnapt.

Intussen doet de westerse wetenschap zijn best dat andere deel van de mens, zijn verstand, te kapen. Wetenschapsfanaten -en daar behoren fanatieke evolutionisten toe- zijn in feite uit hun verband gerukte wezens, met een enorm hoofd vol hersens en een verpieterd hartje, dat nog wel klopt maar dienstbaar is aan de rede. Echt leven als mens, dat is hoofd en hart in evenwicht en in een wederkerige relatie. Dan staat ook het verstand open voor het hogere, het onbenoembare, het goddelijke.

Vooral christenen moeten beseffen dat westerse wetenschap een regelrechte aanslag pleegt op ons mens-zijn, omdat het ons hart volledig dienstbaar wil maken aan het hoofd, het rationele denken. Het andere is evengoed bloedlink: als entertainment en geloof door elkaar gaan lopen. In tal van kerken in Nederland is daarvan al sprake. Geloofsbeleving heet het daar. Op straffe van hun vertrek eisen met name jongeren ”beleefd geloof”, dat hun vervolgens als een soort pakket wordt aangereikt. Zijn ze daarmee echt geholpen? Vergeet het. Als westerse slumkids verpozen ze een tijdje in een gekunstelde wereld, om daarna weer te worden teruggestuurd, de slums van het echte bestaan in. Dat is vooral bitter omdat hoofd en hart, onderling meer en meer vervreemd, daar weer op elkaar zijn aangewezen.

Ab Jansen

Reageren aan scribent? buza@refdag.nl.