Zelfs in het donderdag gehouden Kameroverleg over commercieel draagmoederschap –een onderwerp waarover in de politiek toch grote overeenstemming bestaat– wist PVV-woordvoerder De Roon de overige parlementariërs tot gefronste wenkbrouwen te brengen. Waar een ruime Kamermeerderheid het commerciële draagmoederschap –het voor een aanzienlijk geldbedrag een baby ter wereld brengen die niet van of voor de zwangere zelf is maar van en voor een ander echtpaar– beslist afwijst, wierp de Roon de vraag op wat er nu eigenlijk op tegen is om een baby te kopen. Of de andere Kamerleden daar nu eens even een helder antwoord op wilden geven.Voor zover zo’n vraag bedoeld was om nog eens heel basaal vast te stellen waarom wij dit met elkaar niet willen, heeft hij z’n waarde. Maar dit was niet de enige achtergrond van de vraagstelling. De rest van zijn betoog maakte duidelijk dat De Roon voorstander is van het onder bepaalde voorwaarden toestaan van commercieel draagmoederschap en dat hij van het kabinet verwacht dat het deze maatschappelijke ontwikkeling reguleert. Ook VVD-Kamerlid Teeven sloot die optie overigens niet uit.

Deze serieuze bedoeling achter De Roons vraag is verbazingwekkend en onthutsend. Verbazingwekkend, omdat je van een partij die zich erop beroept op de bres te staan voor de joods-christelijke cultuur, iets anders zou verwachten. Zo’n partij zou toch op moeten komen voor het traditionele gezin en voor een voorgegeven morele orde, en zich moeten verzetten tegen allerlei geëxperimenteer in gezonde, menselijke verhoudingen?

Van dit alles zien we in de partij van Wilders weinig terug. Meer en meer blijkt het bij de PVV te gaan om een partij die enerzijds inspeelt op behoudzuchtige sentimenten, maar die anderzijds over tal van onderwerpen uiterst moderne gedachten koestert. Een partij ook die nauwelijks op een consistent gedachtegoed valt te betrappen, en waarin de individuele Kamerleden ook nog eens een grote vrijheid lijken te hebben om op hun eigen beleidsterreinen hun eigen, persoonsgebonden insteek te kiezen.

De prikkelende vraag van De Roon is bovendien onthutsend. Hij toont aan dat zaken en standpunten die eeuwenlang als volstrekt normaal werden beschouwd, in onze tijd ter discussie worden gesteld. Dat wat geen uitleg nodig zou moeten hebben, moet nu omstandig aangetoond en onderbouwd worden.

Zeker, van oude tijden af kwam het voor dat kinderen verkocht en gekocht werden. Denk slechts aan de slavenhandel. Maar tegelijkertijd leefde er altijd wel enig besef van het schrijnende van dit soort situaties. Geld betalen voor een mens heeft iets afstotelijks, voelde het gros van de mensheid, omdat het hier om twee onvergelijkbare categorieën gaat. Dat dit besef bij sommige mensen verdwenen lijkt, is zorgwekkend.