Dat schrijft de commissie-Vos in haar onderzoeksrapport ”De bouw uit de schaduw”. De commissie onderzocht 211 in eerste instantie mislukte aanbestedingen. Zij vergeleek daarbij de prijs die een bepaald kartel in het zogenaamde vooroverleg had vastgesteld met de prijs waarvoor de laagste inschrijver het werk uiteindelijk maakte. De laagste inschrijver was in dit geval een zogeheten ”buitenommer”: een aannemer die niet aan het kartel deelnam en zich niet liet leiden door de prijs die de overige aannemers onderling afspraken.

De enquêtecommissie acht het percentage van 8,8 substantieel. „Dit percentage haalt de mythe onderuit dat het systeem van ondergronds overleg alleen maar bedoeld zou zijn voor marktverdeling en continuïteit in de bedrijfsvoering en als compensatie voor het niet meer krijgen van rekenvergoedingen.” Toen rekenvergoedingen nog waren toegestaan, bedroegen zij niet meer dan 2 procent van de aanneemsom.

De commissie heeft het niet gewaagd een schatting te maken van het totale bedrag dat de overheid te veel zou hebben betaald door de prijsafspraken. „Dat valt niet met zekerheid te zeggen.”

Wel wijst zij erop dat er in de literatuur vaak van uit wordt gegaan dat prijsafspraken tot een verhogen van de prijs met 10 procent leiden. „Daarom lijkt het door ons genoemde cijfer van 8,8 procent geenszins illusoir.” De Nederlandse Mededingingsautoriteit (NMa) gaf onlangs aan dat naar haar berekening de Nederlandse staat in de jaren 1998, 1999 en 2000 1 miljard euro te veel heeft uitgegeven. Dit getal was berekend op basis van het fictieve percentage van 10 procent.