Dit verklaarde de toenmalige burgemeester van Dubrovnik, Pero Poljanic (62), woensdag tijdens het Milosevic-proces voor het Joegoslavië-tribunaal.

Eeuwenlang was Dubrovnik, de ”Parel van de Adriatische Zee”, in oorlogstijd gerespecteerd voor zijn kunstschatten en zijn schoonheid. De oude stad van Dubrovnik staat op de Werelderfgoedlijst van de Verenigde Naties. In 1991, toen het oude, grotere Joegoslavië in een bloedige oorlog uiteen begon te vallen, gingen tv-beelden van de beschietingen van Dubrovnik de wereld rond.

De stad werd aangevallen door het Joegoslavische Volksleger (JNA), dat officieel multicultureel was, maar waarin door manipulaties van de Servische president Milosevic inmiddels Serviërs de dienst uitmaakten. Behalve de circa 50.000 inwoners zaten duizenden vluchtelingen uit de verwoeste omgeving omsingeld in de ommuurde stad: „Er waren meer mensen in de stad dan ooit tevoren in de geschiedenis.” Poljanic schetste een situatie waarin de mensen het maandenlang moesten doen zonder elektriciteit, water, telefoon en televisie, waarbij de vluchtwegen over land en over zee waren afgesneden.

De ingesloten Kroaten durfden niet eens naar de nabijgelegen zee te gaan om water te halen om de wc door te spoelen, uit angst voor Servische sluipschutters, aldus Poljanic. Pas regenval bracht uiteindelijk enige verlichting.