Jeyaraj promoveert morgen aan de Universiteit Utrecht op de studie ”Followers of Christ Outside the Church in Chennai, India. A Socio-Historical Study of a Non-Church movement” (”Volgelingen van Christus buiten de kerk in Chennai, India. Een socio-historische studie over een niet-kerk beweging”), waarvan een handelsexemplaar zal verschijnen bij uitgeverij Boekencentrum in Zoetermeer.Chennai (het vroegere Madras) is een miljoenenstad in Zuid-India, waar Jeyaraj woont. Het proefschrift richt zich vooral op een hedendaagse beweging die bekend staat onder de naam Yeshu Darbar (volgelingen van Jezus). Het betreft een beweging van christenen buiten de georganiseerde kerk. In een onderzoek onder 390 respondenten probeert Jeyaraj te weten te komen hoe mensen Christus als hun persoonlijke Verlosser hebben aangenomen maar zich toch niet aansluiten bij een gevestigde kerk.

Een volgeling van Christus buiten de kerk is iemand die zijn leven heeft gewijd aan Christus, maar om diverse redenen zich niet kan of wil aansluiten bij een kerkelijke gemeenschap, zegt Jeyaraj. „De belangrijkste oorzaak ligt in de familie. Indiërs zijn sterk gericht op gemeenschap en familie. De samenleving in India staat onder de grote controle van het kastensysteem. Het christelijk geloof in India heeft in het verleden de indruk gegeven dat wie volgeling van Christus wordt, ook zijn familie, cultuur en samenleving moet verlaten. Christen worden in India was identiek aan westers worden. De kerk in India is daarom meer westers dan de kerk in het Westen zelf. Dit verandert nu langzaam.”

Kan dat wel, christen zijn en geen lid van een kerk?
„Ja, zie het het voorbeeld van Nicodemus. Volgelingen van Christus buiten de kerk maken deel uit van de universele kerk en niet van de plaatselijke kerk. Ze zijn bekend bij Christus, al weet de kerk meestal niet van hun bestaan af. Toch vormen ze onderdeel van de familie van God. Zij behoren tot het Koninkrijk van God maar niet tot de institutionele of georganiseerde kerk.

Het is voor deze groep niet zozeer een zaak van overtuiging als meer van noodzaak of dwang, aldus Jeyaraj. „Ze doen het om veiligheidsredenen. Wie van een ander geloof tot Christus komt en Hem wil volgen, wordt geconfronteerd met tal van sociale problemen. Als je iemand uit het verband van de familie haalt en lid maakt van de kerk, dan mis je bovendien voor altijd de mogelijkheid om getuige te zijn voor deze familieleden. Ik heb begrip voor hun keus, omdat geloof en toewijding van groot belang zijn voor de mens als individu. Dat ze deze keus doen is misschien niet de volmaakte wil van God, maar het gebeurt onder Zijn toelating.”

Hoe moet de kerk in India met deze groep omgaan?
„De kerk is nog te weinig genegen om hen te helpen, hoewel de toewijding van deze volgelingen soms hoger is dan diegenen die binnen de kerk zijn. Deze volgelingen zijn in India al geruime tijd een algemeen verschijnsel en het aantal van hen zal alleen maar toenemen.”

De Indiase kerk moet deze beweging buiten de kerk accepteren, vindt hij. „Ze weet van het bestaan van deze groep af, maar ze geeft niet de gelegenheid dat zij kan groeien. Zij realiseert zich niet dat het lid worden van een kerk niet voor iedereen mogelijk is. Kerken moeten daarom meer blij zijn met wat buiten de kerk gebeurt.”De kerk in India groeit de laatste jaren gestadig, zegt Jeyaraj. „Volgens de statistieken van de regering is er geen groei, maar niemand gelooft dit, zeker niet de hindoefundamentalisten. Er worden overal nieuwe kerken geplant. Bijbelopleidingen en trainingstituten in India krijgen steeds meer mensen van een andere godsdienst. Op mijn seminarie is 33 procent van de studenten afkomstig van een andere religie.”

Juist omdat de kerk groeit, is er vervolging, aldus Jeyaraj. „Deze komt vooral van de kant van een kleine groep van hindoefundamentalisten. De meerderheid van de hindoes heeft geen bezwaar tegen de verkondiging van het Evangelie.”