Buiten hangt een roze vlag. Moeder Annet Deelstra doet de deur open voordat de fotograaf aan kan bellen. Hun oudste zoon ligt boven te slapen en zou wakker kunnen worden. Tien dagen is baby Lieke inmiddels. „En ze groeit als kool.”Fotografe Ilse Bakker bewondert het meisje dat bij vader Ytsen op de borst ligt te slapen. „Laat haar maar lekker even zo. Voordat ik mijn materiaal heb opgesteld zijn we wel even verder.”

Ze vertelt tijdens de koffie dat ze meestal foto’s van nog kleinere baby’s maakt. „Veel ouders willen direct een foto voor het geboortekaartje. Dan kom ik al de eerste of de tweede dag.”

Ze vindt het geweldig om in de kraamtijd haar werk te doen. „Die eerste dagen draait zo’n heel huishouden om de nieuwe baby. Dat is mooi om mee te maken. Ik ervaar het als heel intiem. Vaak ben ik zelfs een van de eersten die de baby te zien krijgt. „Soms nog voor de opa’s en de oma’s.”

De eerste dag is volgens haar het meest ideaal voor het maken van foto’s. „Dan is het kindje op z’n wakkerst. Hoewel het soms, bijvoorbeeld na een vacuümbevalling, slimmer is een paar dagen te wachten.”

Een pasgeboren baby vertedert haar altijd weer. „Alles is nog zo klein. Ik probeer dat in m’n foto’s te benadrukken. Door bijvoorbeeld ook een hand of arm van de vader erop te zetten. Komen mensen na een paar maanden om een babyfoto te laten maken, dan benadruk ik juist hoe groot hij of zij al is.”

Verloskundige
De fotografe, die ook veel aan bruidsfotografie doet, is vier jaar geleden met het fotograferen van moeders tijdens de zwangerschap en van pasgeboren baby’s begonnen. „Ik heb gevraagd of ik foldertjes bij de verloskundigen in de buurt mocht achterlaten. Ik was toen nog de enige fotograaf in Klarenbeek en omgeving die dat deed. Nu ligt er inmiddels een veelvoud aan informatie van fotografen.

Het begint er zo’n beetje bij te horen. Vrouwen zeggen het ook tegen elkaar: „Heb jij nog geen foto van je buik laten maken?” Wanneer ze eenmaal langs zijn geweest voor een foto tijdens de zwangerschap -tussen de 32 en 35 weken is je buik op z’n mooist- komen ze bijna altijd terug voor een reportage in de kraamweek.”

Close-up
Enthousiast geworden door het verhaal van Ilse Bakker, kiest het echtpaar Deelstra voor een foto waarop Lieke op de arm van Ytsen ligt. „En we willen graag een mooie close-up van haar.” Voordat de fotograaf de eerste foto kan nemen, heeft moeder Deelstra nog een prangende vraag. „Hoe zit het met flitsen? „Lieke schrikt steeds zo als mensen de flits gebruiken om haar op de foto te zetten. Vaak begint ze dan ook te huilen. Dat vind ik zo zielig.”

De fotografe legt uit dat ze een lamp bij zich heeft en een paraplu die het licht zacht maakt. In tegenstelling tot wat huis-tuin-en-keukencamera’s kunnen, flitst ze met haar toestel indirect. Bovendien gebruikt ze een pop bij de instelling van haar toestel. „Ik zal dus zeker niet onnodig gaan flitsen.”

De moeder is gerustgesteld en de fotografe maakt haar studio klaar. Voor de eerste foto’s kiest ze voor de bank als decor. Ze legt er een meegebrachte witte deken over om de achtergrond rustig te houden. „Kleine kindjes komen het best tot hun recht in witte kleertjes. En met een witte achtergrond.” Ze vraagt de ouders de sokjes uit en het mutsje af te doen. „Dan komen het hoofdje en de voetjes mooi uit.”

Lieke moet wakker worden. Ze rekt zich eens goed uit, maar haar ogen blijven nog dicht. „Geeft niks”, zegt Bakker. „Dan leggen we haar eerst even op de buik. Baby’s trekken altijd hun beentjes in. Dat is zo vertederend om vast te leggen.”

Eén oog gaat langzaam open. Het licht van de lamp intrigeert Lieke zichtbaar. Bakker maakt er gebruik van om de close-up te kunnen schieten. Even later kijkt Lieke om zich heen alsof ze haar vader of moeder zoekt. Nu lijkt ze de fotosessie opeens niet meer leuk te vinden. Haar vader pakt haar op en de tevreden blik keert terug als hij haar tegen zijn schouder legt.

Inmiddels is de fotografe de woonkamer enigszins aan het verbouwen. Ze zoekt een stuk witte muur en daarvoor moet de box van z’n plaats. „Iedereen heeft wel ergens in het huis een stuk wit. Daarom sleep ik niet mijn hele achtergrond mee.”

Voor de volgende foto’s mag de vader mee poseren. Om de aandacht vooral naar Lieke te laten gaan, vraagt de fotografe hem zijn overhemd uit te trekken. Het witte T-shirt eronder mag aanblijven. „Sommige collega’s fotograferen vaders en baby’s het liefst halfnaakt. Maar dat is niet mijn stijl. Hoewel ik er geen moeite mee heb een baby’tje bloot op de foto te zetten. Je ziet dan alle plooitjes heel mooi. Maar die keuze is aan de ouders.”

Nu wordt het even lastig. De baby moet op de arm blijven liggen, maar kijkt de verkeerde kant op. Haar vader en even later ook haar moeder proberen het hoofdje om te leggen, maar steeds weer draait ze om naar de muur. „Duidelijk haar voorkeurshouding”, herkent de fotograaf. „Zo gaat het maken van een foto niet lukken.”

Na een kleine verhuizing naar een ander deel van de kamer gaat het duidelijk beter. Ilse Bakker werkt snel, maar 4 kilo op een uitgestrekte arm is niet mis. Af en toe moet vader Ytsen zijn elleboog even strekken. Bakker: „Dan is gelijk duidelijk waarom ik dit nooit aan een pas bevallen vrouw vraag.”

Opeens heeft Lieke het gehad. Ze vindt het welletjes en wil alleen nog maar gewoon op schoot. Duidelijk tijd voor een pauze. Huilen mag, zeker als je zo klein bent. Maar lastig is het op dit moment wel. Hoewel Ilse Bakker rustig blijft. „Het lijkt altijd lang als een baby huilt, maar hoe lang is ze nu bezig? Nog niet eens tien minuten.”

Het is voor de fotografe altijd afwachten in welke stemming ze een baby aantreft. „Natuurlijk huilt een kindje wel eens, en duurt het even voordat het weer stil is. Maar als het verder niks mankeert, huilt het nooit twee uur achter elkaar. Ik ben dan ook nog nooit zonder foto’s thuis gekomen.”

Ze neemt nog een enkele foto. Dan kiezen de ouders ervoor te stoppen. „Er zitten al heel mooie tussen. En nu lukt het toch niet meer.” Nog dezelfde week zal de fotografe een reeks foto’s via de mail verzenden. Het echtpaar kan daar enkele foto’s uit kiezen die de fotografe dan weer op een cd-rom zet. „Dan kunnen jullie ze zelf laten uitprinten, bij het Kruidvat bijvoorbeeld.” Een standaardreportage kost 95 euro en bestaat uit acht foto’s, in zowel zwart-wit als kleur. Klanten buiten de Stedendriehoek betalen reiskosten.

Meer informatie: www.ilsebakker.nl.

---

Betere babyfoto’s

Om zelf betere babyfoto’s te maken enkele tips van fotografe Ilse Bakker.

Met witte kleertjes en een witte achtergrond komt de baby het best tot zijn recht.
Trek de sokjes eens uit. Babyvoetjes zijn zo schattig.
Natuurlijk licht is het mooist.
Zorg dat het licht van boven af op het hoofdje valt. In de slaapkamer kan dat betekenen dat ouders de baby naar het raam gericht moeten houden.
Zoom zo ver mogelijk in op de baby. Zo ligt het accent echt op het kindje en valt de storende achtergrond weg.
Pasgeboren baby’s hebben vaak een vlekkerige huid. Die valt bij een zwart-witafdruk minder op.
Schiet vooral veel foto’s. Dat heel prille is er zo vanaf.

---

Geboortebericht mét foto
Dankbaar en blij zijn wij met de geboorte van onze Tom. Vanaf het kaartje kijkt een slaperig kindje met één oog open de geadresseerde aan. Trots als ze op hun boreling zijn, kiezen ouders er nogal eens voor hun familie en vrienden te trakteren op een afbeelding van hun pasgeboren baby. Zelfgemaakt. Of uitbesteed.

Dat baby’s en foto’s maken bij elkaar horen, blijkt wel uit het feit dat komende maand op de Negenmaandenbeurs in de RAI in Amsterdam weer verschillende stands van fotografen aanwezig zullen zijn. En dat bezoekers in een speciaal gedeelte hun zwangere buik op de foto kunnen laten zetten. Op een andere plekje organiseert het blad Wij Jonge Ouders een fotowedstrijd. Vaders en moeders kunnen daar samen met hun kindje op de gevoelige plaat worden gezet. Het mooiste gezinnetje wint een prijs.

Ook thuis is de baby een geliefd fotomodel. Al vanaf de eerste minuut na de geboorte pakken ouders het toestel om de belevenissen van hun kindje vast te leggen. En wat is er mooier dan deze eerste afdrukken te versturen naar alle bekenden?

Tot de geboortekaartjes die drukkerij Regterschot in Kampen verzorgt, behoren volgens medewerker Van Dijk meer en meer exemplaren waarop een foto van het kindje zelf prijkt. Van Dijk: „De komst van de digitale fotografie heeft die ontwikkeling een duidelijke impuls gegeven. Het scheelt amper nog in tijd, vergeleken met het sturen van een standaardkaartje.” Mensen die voor een geboortebericht mét eigen foto gaan, kiezen daarvoor volgens Van Dijk vaak een blanco kaartje uit. „De foto komt dan op de voorkant.”

Een eigen foto moet wel aan enkele voorwaarden voldoen. Hij moet voldoende scherpte bezitten en het is handig als er meer op staat dan alleen het hoofd. „Als je alleen het gezichtje ziet, is het lastig de randjes vaag te maken.” Meestal gaat het volgens Van Dijk wel goed met de foto’s. „Maar soms moet je roeien met de riemen die je hebt.” Mensen die liever geen risico nemen en een perfecte afdruk willen, besteden het fotowerk volgens Van Dijk uit.