Dat onthult het weekblad Elsevier deze week. Het blad zocht de inmiddels 60-jarige E. de afgelopen jaren geregeld op in de TBS-kliniek, de gevangenis en thuis. In het jongste nummer publiceert Elsevier delen uit een reeks gesprekken met E., die zich tot dusver in stilzwijgen heeft gehuld.

Tijdens de strafprocessen tegen de uit Landsmeer afkomstige E. beweerde hij dat hij het losgeld (8 miljoen gulden in contanten en diamanten) nodig had om vier ex-collega’s uit Nijmegen op ingenieuze wijze om het leven te brengen.

Tijdens een gesprek met Elsevier in 1998 -E. zat toen vast in Veenhuizen- heeft E. opgebiecht dat „die dodenlijst” nooit heeft bestaan. Hij zegt het verhaal te hebben „opgehangen” in de hoop dat de rechtbank hem verminderd toerekeningsvatbaar of geheel ontoerekeningsvatbaar zou verklaren. „Onder geen beding wilde ik levenslang. In mijn geval zou dat letterlijk levenslang kunnen betekenen.”

Volgens gedragskundigen was E. verminderd toerekeningsvatbaar. Zij achtten behandeling dringend gewenst. Het gerechtshof in Amsterdam veroordeelde E. in 1988 tot twintig jaar cel en TBS. Het openbaar ministerie had levenslang geëist.

Gerrit-Jan Heijn verdween op 9 september 1987, nadat hij zijn woning in Bloemendaal had verlaten voor een afspraak bij de tandarts. De zaak bleef zeven maanden lang onopgelost. Pas na zijn aanhouding in april 1988 bleek dat E. Gerrit-Jan Heijn al op de dag van de ontvoering had doodgeschoten en begraven. In april 1988 arresteerde de politie Ferdi E. Na eerst zeven jaar in de gevangenis te hebben doorgebracht, belandde hij in 1995 in de Van Mesdagkliniek voor zijn TBS-behandeling. Deze eindigde reeds na drie jaar.

E. zegt in Elsevier berouw te hebben. „Hoe kan ik de familie Heijn ooit laten zien dat ik spijt heb van mijn daad?”

Een in 1999 ingediend gratieverzoek werd afgewezen. In augustus 2001 kwam E. vrij. Kort daarna werd bekend dat hij ruim 700.000 gulden achterstallige WAO-uitkering had ontvangen, waarover een politieke rel ontstond.