Gelukkige David, die het zo ver bracht. Niet zozeer omdat hij koning was, dan wel omdat hij over zijn geest heerste! Ook niet zozeer omdat hij zo veel vijanden had overwonnen. Hij voor zichzelf had een gevaarlijker vijand overwonnen dan Saul of Goliath. Hij was gelukkig, niet omdat zijn hoop op goud was, maar op God. Gelukkig, omdat hij kon zeggen: Mijn God!Dit was zijn rijkdom in armoede, zijn huis, zijn heiligdom, zijn veiligheid. Bent u ook zo gelukkig? Kent u deze schuilplaats, dit heiligdom? Was u daarbuiten ellendig? Was dat uw onrust? Welke last drukte u zo? Was het soms de zonde? Dreef dat u uit tot Hem, om een goed heenkomen te zoeken? Was het alleen Jezus Die u zocht? Zag u zo veel gebrek in uzelf dat u met niet minder dan met Jezus geholpen kon worden?

Mochten mijn vragen u eens tot vragen brengen. Keert u eens naar binnen, hoe staat het daar? Het is nu uw tijd. Men hoort wel veel, men leert ook nog wel iets hier en daar en men spreekt er nog wel eens over met anderen, maar te weinig helaas tot zichzelf. Sla uw eigen hart toch niet over, terwijl God door middel van Zijn knecht u aanspreekt. Sta toch eens op uw wegen, spreek ook over deze zaken met uzelf: „…mijn ziel!”

Spreek niet als die man in Lukas 12:19: „Gij hebt vele goederen die opgelegd zijn voor vele jaren, neem rust, eet, drink, en zijt vrolijk.”

Sicco Tjaden, predikant te Nieuwe Pekela (Kerkreden over Psalm 42, 1735)