Voor de kerstening stond op deze datum de zonnewende centraal. De Romeinse officier Julius Africanus (160-240) gaf dit heidense feest een christelijke invulling. Op zich een mooie gedachte: de terugkeer van de zon wordt symbool van de komst van het Licht der wereld.Tegelijk brengt viering in december mee dat het kerstfeest bijna automatisch gestempeld wordt door een knusse sfeer van licht en warmte. In deze donkere maand is de behoefte aan gezelligheid, huiselijkheid en medemenselijkheid nu eenmaal sterker dan anders. Daarmee is niets mis, als het de boodschap van Kerst maar niet verduistert.

In protestantse kring heeft de Woordverkondiging vanouds nadruk gekregen. Maar met Kerst wordt (bijna) alles uit de kast gehaald. Boom en stal zijn in orthodox-christelijke kring grotendeels taboe, maar kerststukjes, kerstpakketten en sfeerlichtjes dragen ook volop bij aan de feestvreugde. En in heel december staat een overvolle concertagenda in het teken van stille nachten, engelenzang en kribbe - waarbij het de vraag is of vijf keer in korte tijd het ”Ere zij God” zingen, zich nog verdraagt met de heiliging van Gods Naam.

Positief is dat Kerst mensen ertoe brengt meer dan anders om te zien naar anderen. Voedselbanken worden rijk voorzien door beter bedeelden. En het is traditie dat mensen tijdens de kerstdagen familie op visite krijgen of zelf bij bekenden aanschuiven.

Aan de andere kant: wie nodigt met Kerst een dakloze aan tafel? Of iemand anders naar wie niemand omkijkt? Juist in deze ’gezellige’ maand kunnen mensen zich eenzaam voelen. Wie de aansluiting bij de feestelijkheden mist, is dubbel alleen. Wat dat betreft, zou het het hele jaar Kerst moeten zijn. Het Woord voor de wereld begint met daden waaruit christelijke bewogenheid spreekt. Anders wordt voorbijgegaan aan de diepe betekenis van Christus’ menswording. Hij kwam -als dakloze- om te lijden en te sterven voor zondaren.

Zijn opstanding vieren we elke zondag - een stuk soberder dan Kerst.