Dat heeft weer alles te maken met een van de aspecten van het postmoderne denken, namelijk het accent op het stoffelijke, op het hier en nu. De agressieve reclame van onze dagen speelt hier helemaal op in. Deze schept als het ware behoeften die er in feite helemaal niet zijn. De relatief hoge welvaart van onze westerse wereld vormt nog een extra impuls. Dit alles stempelt in hoge mate ons vaak overdadige consumptiepatroon. Verschijnselen als ”funshopping” moeten ook in dit licht worden gezien.

Te vrezen is dat dit alles ook onze kringen niet voorbijgaat, zonder dat men zich altijd van deze achtergronden bewust is. En dat zou toch niet zo moeten zijn. De notie van het rentmeesterschap, het besef dat wij eenmaal tegenover onze Schepper verantwoording moeten afleggen van de wijze waarop wij zijn omgegaan met de ons toevertrouwde middelen, ook financieel gezien, moet onder ons op zijn minst tot een bewust koopgedrag leiden. Geldt de bijbelse soberheid nog als deugd? Ik besef dat ik dan ook bij mijzelf terechtkom. Een kritische blik op ons aankoopbeleid is echt geen overbodige luxe. Ik denk daarbij zeker ook aan de voorbeeldfunctie die wij hebben voor onze jeugd.

Tot slot merk ik nog op dat ik de gedachte van een cadeaubon voor niet-materiële zaken erg origineel vind, juist als tegenwicht tegen de overaccentuering van het materiële. Het lijkt mij aardig als dit idee juist onder ons zou worden opgepakt.

Mr. J. T. van den Berg, oud-Tweede-Kamerlid voor de SGP