Het Franse Michelin is niet alleen de grootste bandenfabrikant ter wereld, het concern produceert ook wegenkaarten en geeft al sinds 1900 reisgidsen uit. De kaarten en gidsen moesten aanvankelijk de bandenverkoop stuwen, maar algauw stonden de uitgaven los van de handel in het zwarte rubber.Inmiddels is de Michelingids een begrip. Wees hij vroeger eenvoudig chauffeurs de weg naar een goed hotel, vandaag de dag lijkt het erop dat een restaurant zich pas mag rekenen tot de culinaire elite wanneer er in de de gids een of meer sterren achter de naam prijken.

Een Michelinster is een aanduiding voor restaurants met een goede keuken en een goede bediening. Restaurants kunnen een, twee of drie sterren krijgen, maar sterren die voorgaande jaren zijn uitgereikt, kunnen ook weer afgepakt worden. Daarnaast kunnen restaurants een ”espoir” toegekend krijgen, een soort nominatie, waarbij het overigens niet vanzelfsprekend is dat die nominatie het jaar erop daadwerkelijk een ster wordt. Restaurants horen via de pers of ze een ster hebben gekregen.

Het toekennen van de sterren gebeurt op basis van keuringsbezoeken van speciale inspecteurs; in Europa zijn dat er zo’n 75. Anonimiteit is het credo van Michelin en daarom melden de inspecteurs zich nooit wanneer ze een restaurant bezoeken. Bij elk bezoek letten de mystery guests op vijf punten: productkeuze, persoonlijkheid van de chef en zijn gerechten, beheersing van smaak en bereidingswijze, constante prestaties en prijs kwaliteitverhouding.

Wie een ster krijgt, zit gebakken: het levert zijn hotel of restaurant extra inkomsten, –tot wel 100.000 euro per jaar, suggereren sommige koks–, media aandacht en meer gasten op. Keerzijde van de roem is een grote hoeveelheid extra werk, meer stress én altijd die spanning: houd ik mijn ster volgend jaar ook nog? Krijg ik er wellicht eentje bij? Onlangs sloot een bekende Franse chef kok, Olivier Roellinger, om die reden zijn restaurant met drie Michelinsterren in Canvale.