Inmiddels praten de parlementariërs er niet meer over. Hun aandacht is misschien afgeleid. Voordat Brown op het Labourcongres De Grote Toespraak hield, klom zijn vrouw even het podium op. Zij zei enkele vriendelijke dingen over haar Gordon. Dat vertederde blijkbaar.Brown hield zeker geen slechte toespraak. Het was een speech zoals Browns voorganger Tony Blair die ook graag hield, met veel getallen over verbeteringen in ziekenhuizen en extra politieagenten. Op de een of andere manier wist Brown iedereen enthousiast te maken.

Maar in de periode waarin het congres werd gehouden, greep ook de kredietcrisis internationaal om zich heen. Bij de Britten zelf was het woord ”credit crunch” de afgelopen twee jaar al behoorlijk ingeburgerd, onder meer vanwege de dalende huizenprijzen. Niet voor niets vierden opvallend veel Engelsen en Schotten de zomervakantie dit jaar in eigen land. Maar sinds eind september begon dit thema wereldwijd de voorpagina’s te overheersen.

„Het is nu geen tijd voor nieuwkomers”, zei Brown tegen zijn partij. Hiermee klopte hij eerst zichzelf op de schouder. Hij heeft immers tien jaar ervaring als succesvol minister van Financiën onder premier Blair. Ook hield hij zich eventuele belagers van het lijf. Een van zijn mogelijke opvolgers, minister David Miliband, komt met zijn babyface wel ietwat over als een „novice.”

Natuurlijk was het ook een steek naar oppositieleider Cameron. Die is nog maar net 40, heeft een jeugdig gezicht en ontbeert elke ministeriële ervaring. Maar dit nieuwkomertje bleek twee weken geleden slim genoeg om Browns eigen uitspraak terug te kaatsen en de premier tijdens het vragenuurtje te vragen of hij dit ook had gezegd in zijn felicitatiegesprek met Barack Obama: „It’s no time for novices.”

Dat Brown een ervaren bewindsman is, ziet men in het buitenland ook. In de Europese Unie is zijn aanzien de laatste maanden zeker groter geworden. Precies de man die je tijdens een economische crisis nodig hebt, zou je denken.

En of het door de ”credit crunch” komt of niet, twee weken geleden haalde Brown bij een tussentijdse verkiezing in Glenrothes een klinkende overwinning op de Schotse nationalisten. Afgelopen zomer moest Labour in Glasgow in het zand bijten, maar nu kwam hij er beter van af.

Toch is het tij voor Brown niet gekeerd en het is de vraag of dat nog gebeurt. De voorsprong van de Conservatieven in de wekelijkse peilingen is vaker 10 dan 5 procent.

Hoe jammer het ook is voor premier Brown, maar het ligt voor de hand dat hier een structureel probleem achter zit. Na elf jaar is Labour zo met de macht vergroeid dat de kiezer op haar uitgekeken raakt. De partij dacht in 2007 een vernieuwingsslag te maken door Blair in te ruilen voor Brown, maar dat heeft geen herstel van populariteit gebracht. Of Gordon Brown in 2010 na de verkiezingen een tweede termijn krijgt, is daarom zeer twijfelachtig.

Maar intussen mogen ook de parlementariërs van Labour zich wel bezinnen. In 1997 werd Tony Blair met hosanna’s binnengehaald. De laatste jaren moest hij zich echter schrap zetten om niet door een horde vijanden van zijn plaats te worden geschoven. En toen Brown goed en wel was ingewerkt, begon het gemor opnieuw.

Het is goed dat de fractie nu lijkt te beseffen dat de persoon van de premier er in tijden van crisis toe doet. Maar het aanzien van de politiek en daarmee van de overheid is er inmiddels wel door geschaad.

Reageren aan scribent?

buza@refdag.nl.