Frans en Engels zijn de twee werktalen van het VN-hof. In beide versies van de RPE moet daarom hetzelfde staan, net zoals bijvoorbeeld het Belgische parlement er nauwlettend op toeziet dat in de Nederlandstalige versie van een wet hetzelfde staat als in de Franstalige.

Bij artikel 77 van de RPE is er echter een afwijking. In de Engelse tekst staat dat getuigen kunnen worden gestraft als zij op een ’recalcitrante’ manier weigeren vragen te beantwoorden. Het gedrag van beschermd getuige K12 was volgens de Engelstalige rechters May en Robinson niet ’recalcitrant’ omdat hij vreesde voor de veiligheid van zijn familie.

In de Franstalige versie ontbreekt de toevoeging ’reacalcitrant’: het simpele niet-beantwoorden van vragen van rechters volstaat, zo merkt Kwon op. Hij vindt dan ook dat K12 zich wel degelijk schuldig heeft gemaakt aan „minachting van het tribunaal”.

Het is niet de eerste keer dat de Verenigde Naties in de knoop raken met verschillen tussen de Franse en de Engelse vertaling van een officiële tekst. Wellicht is het beroemdste voorbeeld resolutie 242 die de VN-Veiligheidsraad aannam na de Zesdaagse Oorlog in 1967. In de Franse tekst wordt de „terugtrekking van de Israëlische strijdkrachten uit de bezette gebieden” geëist.

Volgens Arabische landen betekent dit dat de joodse staat zich eindelijk uit alle bezette gebieden moet terugtrekken. De Engelse tekst rept echter slechts over „terugtrekking van Israëlische strijdkrachten uit bezette gebieden”, zonder bepaalde lidwoorden. Volgens nationalistische Israëli’s is hieraan al voldaan: Israël heeft immers de in 1967 bezette Sinai-woestijn teruggegeven aan Egypte.