Het hart is arglistig, ja, dodelijk, inzonderheid in het uitvinden en vleien van zichzelf, in het geruststellen. Men meent dat men wat de staat betreffende de eeuwigheid na dit leven veilig en zalig zal zijn. Het hart dat zegt dat er geen God is, leidt velen af. Zij gaan heen met een heimelijk zeggen in hun hart: Er is geen God. Of zij gaan heen in een soort van twijfel aan de godsdienstige waarheden en een onzeker stellen van alles. Dat en dat wordt wel gezegd, maar wie weet wat hierna zijn zal? Niemand toch? Zo redeneert men!Het tegenwoordige zien zij en het stelt hen gerust dat ze het vermogen dat ze in de wereld hebben, genieten zonder zich te pijnigen met moeilijke gedachten over het toekomende. Dat bestaat misschien maar uit verbeelding. Zo is het: laat ons eten, drinken en het goede aanzien. Laten wij ons daarin verblijden, want morgen sterven wij. Op zo’n wijze gaat men in een lustige zin voort. En wil de consciëntie nog eens wat zeggen, men legt die het zwijgen op, of men dompelt zich in werelds vermaak om hem niet te horen. Men leidt zo het hart van velen af van de godsdienst. Dat vindt vooral plaats bij mensen die in de grote wereld leven. Bij anderen is dat zo niet.

F. de Bruin,

predikant te Amsterdam

(”Leer uit Jezus’ mond”, 1765)