Bij de aardbeving, die een kracht van 8 had op de schaal van Richter, kwamen ruim 88.000 mensen om en verloren bijna 15 miljoen mensen hun huis. Beichuan werd het zwaarst getroffen, met zeker 15.000 doden.Op hun hoge hakken, verliezen twee vriendinnen uit de kustprovincie Jiangsu bijna hun evenwicht op de puinhopen van de Beichuan Nummer 1 Middelbare School. Ze hebben hun mooiste jurken aangedaan, en hun lippen gestift, voor een foto op deze plaats.

Deze brokstukken zijn uitgegroeid tot een van de beroemdste plekken in China, sinds hier op 12 mei dit jaar duizend schoolkinderen om het leven kwamen. De school stortte boven hun hoofden in, en de meesten konden niet op tijd naar buiten komen.

Nog dagen na de aardbeving bleven de reddingswerkers proberen om kinderen onder het puin weg te halen. Maar bijna de helft van de kinderen werd niet gevonden.

Eén vader, die als migrantenarbeider in de bouw werkte ergens aan de kust, zag hoe ze zijn zoon onder het puin vandaan haalden. „Nu weet ik dat ik alles voortaan zelf zal moeten helpen bouwen”, zei de man, die vier jaar lang zijn zoon niet had gezien, vanwege zijn werk ver weg. „Ik kan niemand meer vertrouwen als het om de belangrijke gebouwen in mijn leven gaat.”

De helft van het puin is nu met een bulldozer opzijgeschoven. Dat zorgde voor een pad tussen de brokstukken, waar de toeristen doorheen kunnen lopen. Veilig is anders, want het puin is wankel en eronder liggen nog steeds honderden kinderen. Midden op het terrein zetten de bezoekers elkaar op de foto. Ze hebben de school, die zo veel op televisie was, nu met eigen ogen gezien.

Xiaolu verkoopt sinds augustus geplastificeerde foto’s van de ramp op A4-formaat. Eind september kwam er een tweede serie bij. Toen zorgde de doorbraak van het meer dat door de aardbeving was ontstaan voor een vloed van modder over Beichuan. De oude stad is nu afgesloten. Duizenden lichamen moeten hier nog onder het puin liggen.

Reddingswerkers en het leger deden wat ze konden, maar het aantal doden was zo hoog, de ravage zo groot, dat ze het na twee weken moesten opgeven. De weg naar Beichuan werd afgesloten, en die tijdelijke blokkade is nu veranderd in een permanent hek.

Rond het hek hangen kinderen, die allemaal proberen foto’s te verkopen aan de bezoekende toeristen. Dat zijn er niet weinig. Xiaolu heeft op het pad dat omhoogloopt -en waarvandaan je in het dal Beichuan kunt zien liggen- een souvenirstal ingericht. Net als een dozijn anderen. Ze verkoopt ongeveer veertig foto’s per dag, en voor 10 renminbi (ruim 1 euro) per stuk. Dat is een goede aanvulling op het inkomen van haar familie.

Haar ouders hebben het overleefd, maar haar kleine broertje kwam om in de aardbeving. Het maakt haar verdrietig om hier elke dag te staan, en de stad te zien liggen. „Beichuan was zo mooi”, zegt ze. „De rivier stroomde door de stad, en er waren allemaal fruitbomen.”

Maar juist nu komen er meer toeristen dan ooit. Xiaolu is er blij mee, zelfs als ze alleen komen om een foto te maken met de ruïne van Beichuan op de achtergrond. „Gelukkig zijn ze ons niet vergeten.”

Toerist Chen Jing woont in het naburige Mianyang, waar na de aardbeving veel mensen uit Beichuan werden opgevangen. „In het ziekenhuis, in het stadion, overal probeerden we te helpen in die tijd. Er was zo’n gevoel van saamhorigheid. Als je geen vrijwilliger was, dan gaf je wel kleren of spullen.”

Ze komt nu geregeld hiernaartoe, zegt ze. „Daar is niks mis mee. Mensen willen met eigen ogen zien hoe groot die kracht van de natuur is. Ook om het te kunnen bestuderen. Ik denk als we wat spulletjes kopen van de lokale mensen hier, dan is dat toch niet slecht?”