„Het leven kent pieken en dalen. We zitten nu in een geweldig diep dal. Maar ik vertrouw erop dat het uiteindelijk weer goed komt. Het bestuur van de wereld en dus ook op de beurs ligt in Gods handen en daarom kan ik straks dankdag houden.”Jacquelyn Carol, een Afro-Amerikaanse vrouw van halverwege de dertig, werkt op de beurs van Wall Street. Ze heeft de achterliggende weken vermogens van miljoenen dollars zien verdampen. Zelf raakte ze een groot bedrag aan provisie kwijt. Toch is ze niet verbitterd. „Het geloof geeft me houvast.”

Dankdag is voor haar meer dan een traditie. „Ik heb nog genoeg om voor te danken. Ik heb m’n baan nog; ik ben nog gezond; ik heb een gezin; en ondanks alles wat er fout gaat, is dit toch nog steeds een land waarin ik in vrijheid mag leven”

Carol bezoekt aan het eind van iedere beursdag om kwart over vijf de korte gebedssamenkomst in de episcopaalse Trinity Church.

Het kerkgebouw staat vlak bij de beurs van Wall Street. Kerkbestuurder James Gomstyn noemt de huidige positie van Trinity Church symbolisch. „Toen de kerk in 1846 was voltooid, was dit het hoogste gebouw van Manhattan. Inmiddels is de forse kerktoren een dreumes vergeleken bij de wolkenkrabbers waar banken zich in hebben genesteld. „Het kapitalisme heeft de godsdienst overwoekerd.”

Gomstyn erkent dat medewerkers in de wereld van banken en beleggingen het moeilijk hebben. „Niet alleen hun financiële zekerheden zijn weggevallen, maar ook hun geloof in de kracht en glorie van het geld is aangetast. Pas heb ik gezegd: De Mammonxxxx is heeft nu zijn ware aard laten zien. Dat gaven enkelen eerlijk toe.”

Met de komende dankdag, die in de VS traditioneel pas op de vierde donderdag van november wordt gehouden, wil Gomstyn een overdenking houden over de woorden van Job: „De Heere heeft gegeven, de Heere heeft genomen. De naam des Heeren zij geloofd.” Gomstyn: Het eerste wil men op dankdag vaak wel zeggen, het tweede wordt al moeilijker en het derde is genade.”

In pastorale gesprekken merkt de episcopaalse kerkbestuurder dat behoorlijk wat werknemers in de financiële wereld nu in grote zorgen zitten. Ze hebben niet alleen voor anderen belegd, maar zelf ook forse risico’s genomen. Ze hebben vaak ver boven hun stand geleefd en ze zitten nu met gigantische schulden. Ik zie het zo dat ze van Hogerhand op hun nummer zijn gezet.”

Niet iedereen accepteert de boodschap van Gomstyn even snel. „Ik ben goed kwaad op hem geweest”, zegt Tom Harris, die als gevolg van de financiële crisis zelf voor enkele tienduizenden dollars schuld heeft. In een paar weken tijd veranderde zijn financieel onbezorgde bestaan in een hard gevecht om het hoofd boven water te houden. „Ik ben veel kwijt. Maar mijn vriend hoorde zes weken geleden dat hij ongeneeslijk ziek is. Dat relativeert alles. Ik heb geen reden tot klagen. Van de neiging om te treuren, ben ik met dat ene trieste telefoontje afgeholpen. Ik heb straks wel reden tot danken. Ik leef nog, ben nog gezond en heb nog de kans me er weer bovenuit te vechten.”