Maar het is duidelijk, wereldwijd: mammon wankelt. En in plaats van ons te bekeren tot de levende God, Die alles geschapen heeft en nog onderhoudt en regeert, spannen vele monetaire smaakmakers in binnen- en buitenland zich in om mammon toch overeind te houden.We zitten met z’n allen in een neerwaartse spiraal die met name ook door christenwetenschappers in ons land al geruime tijd was voorspeld. Alle materiële zekerheden zijn ons ontnomen. Zou het kunnen zijn dat God de Heere ons wil leren wat echt danken is? Danken dat Hem welbehaaglijk is?

Als we van harte mogen instemmen met wat de aloude belijdenis van onze Heidelberger belijdt, zien we de hand van God de Vader in alles wat er gebeurt, met name ook op het monetaire en het economische vlak. Niet dan? „Wat verstaat gij door de voorzienigheid Gods?” „Dat God álle dingen, niet bij geval, maar van Zijn Vaderlijke hand ons doet toekomen.” Onze concentratie moet van mammon af, en gericht naar Hem Die alles regeert. Maar als dat zo is, dan is de crisis die we nu beleven een bons op onze deur: Waar blijft onze dankdaggave aan de Heere, een gave die Gode welbehaaglijk is? Die komt toch alleen als we ons leven zien in het licht van de grote crisis die komt en in het licht van de crisis waarin de Zaligmaker vrijwillig indaalde?

Het woord ”crisis” is een Grieks woord dat ook in het Nieuwe Testament voorkomt en dat veelal vertaald wordt met ”oordeel” Verschillende malen heeft het betrekking op de toekomst, met name de dag des oordeels. Het is de mensen gezet eenmaal te sterven en daarna het oordeel. En wie zal bestaan in dat oordeel? Dat is de eindcrisis. „Zo Gij in het recht wilt treden, o Heere, en gadeslaan onze ongerechtigheden, ach, wie zal dan bestaan?” Dat kan toch alleen de mens die door het geloof op Christus heeft leren zien vanuit een verbroken hart dat moet erkennen het oordeel des doods persoonlijk schuldig te zijn?

Christus heeft Zichzelf als Borg voor de Zijnen aan die crisis des doods vrijwillig onderworpen door de kruisdood te ondergaan op Golgotha. De Moorman (een man die was doorkneed in het monetaire denken van die tijd!) uit Ethiopië was het aan het lezen in de rol van de profeet Jesaja en Filippus heeft het mogen verkondigen: „In Zijn vernedering is Zijn oordeel (crisis!) weggenomen.”

Hij is door de Vader verhoogd. De apostel Paulus mag ervan zeggen: „Die ook Zijn eigen Zoon niet gespaard heeft, maar heeft Hem voor ons allen overgegeven, hoe zal Hij ons ook met Hem niet alle dingen schenken?” Zien we het wel? Wie heeft leren knielen bij een gekruisigde Christus, het goddelijk recht toevallend dat onze dood eist, die gaat er iets van verstaan dat alle dingen niet bij geval, maar om Christus’ wil uit Gods Vaderlijke hand hem/haar toekomen.

Dan komt de weg vrij naar de dank die Gode welbehaaglijk is: Het verbroken en verslagen hart, het enige dankoffer waar de Heere recht op heeft. Dan is de ware dank altijd en immer een dank in crisistijd, maar dan wel de crisis waar de Bijbel over spreekt.