Dallek baseerde zijn conclusie op medische dossiers uit de laatste acht jaar van Kennedy’s leven. The New York Times heeft dat zondag gemeld.

Uit de studie van Dallek en internist Jeffrey Kelman blijkt hoe ver Kennedy ging om zijn kwalen te verdoezelen. De nieuwe informatie toont aan dat zijn imago van krachtige en sportieve man, in stand gehouden door onder meer verklaringen van de arts van het Witte Huis, in scherp contrast was met de werkelijkheid. Kennedy zelf ontkende in 1960, kort na zijn verkiezing, keihard dat hij de ziekte van Addison had, terwijl hij er wel aan leed. Hij klaagde zelden over zijn gezondheid.

Iedereen wist wel dat Kennedy leed aan de ziekte van Addison. Dat is een levensbedreigende auto-immuunziekte waardoor het bijnierschors niet functioneert en waardoor de water- en zouthuishouding in het lichaam verstoord raakt. Ook de rugklachten van de president, die werden veroorzaakt door botontkalking, waren algemeen bekend. Men wist echter niet dat hij hierdoor niet in staat was zonder hulp sokken of schoenen aan te trekken.

Het was ook onbekend dat hij veel medicijnen slikte, zoals pijnstillers, pillen tegen angststoornissen, peppillen, slaaptabletten, middelen tegen darmklachten en hormoonpreparaten voor zijn nierkwaal. Soms gebruikte hij wel acht verschillende geneesmiddelen per dag.

Kennedy slikte codeïne, Demerol en methadon tegen de pijn, het stimulerende middel Ritalin, de kalmerende middelen meprobamaat en librium, schildklierhormoon, barbituraten als slaapmiddelen en gammaglobuline om infecties te voorkomen.

Tijdens de Cubacrisis van 1962 gebruikte Kennedy bovendien antispasmodische middelen tegen een dikkedarmontsteking, antibiotica tegen een urineweginfectie, verhoogde doses hydrocortisone in combinatie met zouttabletten tegen de symptomen van de ziekte van Addison en testosteron om zijn gewicht weer op te bouwen, dat hij door alle aandoeningen had verloren.

Desondanks bleef Kennedy goed functioneren, constateert Dallek, wiens boek ”An unfinished life: John F. Kennedy, 1917-1963” volgend jaar verschijnt. De president voelde zich soms wat slapjes, maar uit bandopnamen van gesprekken die hij voerde tijdens bijvoorbeeld de Cubacrisis blijkt dat hij zeer helder nadacht en de touwtjes stevig in handen hield, ondanks alle aandoeningen en medicijnen. Voor de buitenwereld hield Kennedy zijn medische klachten geheim, zoals ook zijn voorganger Franklin D. Roosevelt had gedaan.

De medische gegevens zijn grotendeels afkomstig van Janet G. Travell, ten tijde van Kennedy internist en pijnspecialist in dienst van het Witte Huis. De dossiers liggen inmiddels in de John F. Kennedy Library in Boston.

Dallek en Kelman maken duidelijk dat Janet Travell een verkeerd beeld gaf van de gezondheidstoestand van haar patiënt. Zij vertelde bijvoorbeeld dat zijn rugkwaal genezen was, dat hij een goede weerstand had tegen infecties en dat hij over een verbazingwekkende vitaliteit beschikte. Allemaal niet waar, zeggen Dallek en Kelman.

Uit röntgenfoto’s bleek dat Kennedy’s botten al op jonge leeftijd flink ontkalkt waren. Daarom zetten de twee ook vraagtekens bij de mededeling in het autopsierapport waarin staat dat er geen afwijkingen aan het skelet te zien zijn.

Dallek is hoogleraar geschiedenis aan de Boston University en specialist op het gebied van de Amerikaanse politieke geschiedenis. Afgelopen voorjaar mocht Dallek de dossiers twee dagen lang inzien. Hij werd bijgestaan door de internist Jeffrey Kelman en mocht alleen aantekeningen maken, geen kopieën.

In het decembernummer van het Amerikaanse maandblad The Atlantic publiceert Dallek een artikel over zijn bevindingen.

„Het leven is niet eerlijk”, is een bekende uitspraak van Kennedy uit 1962. De woorden die hij erop liet volgen, worden meestal weggelaten: „Sommige mensen zijn ziek en anderen zijn gezond.”