„Ik weet nog dat op een zonnige zaterdag de dokter tegen mij zei dat ik ziek was en op bed moest gaan liggen. Dat was heel onwerkelijk, want ik voelde me kerngezond. Thuis in mijn toenmalige woonplaats Kampen hield ik het niet uit in bed, mijn moeder werd gek van me. Daarom werd ik naar Sonnevanck gestuurd.Mijn ziekte werd in de beginfase ontdekt. Dat was mijn geluk, ik ben maar achtenhalve maand in het sanatorium geweest. De meeste patiënten waren er een jaar, maar in mijn tijd was er ook iemand die al twaalf jaar in het sanatorium lag.

Om te herstellen moest ik pillen slikken en PAS (Para-Amino Salicylzuur) drinken. Dat was heel erg vies. Gelukkig heb ik nooit een bronchoscopie gehad. Zelfs sterke mannen kwamen daar helemaal ziek van terug.

Zondag mochten we naar de kerk. Daar was ik wel blij om, het was een van de weinige uitstapjes. In mijn tijd in Sonnevanck is ds. Honkoop ook nog twee keer op bezoek geweest. Achteraf hoorde ik dat hij ziek was geworden van de kou, want de ramen in het sanatorium stonden altijd open.

Het contact met mijn vader en moeder was een welkome afwisseling tijdens mijn ziekte. Zij kwamen twee per week vanuit Kampen naar mij toe. Ik waardeerde het ook heel sterk als ik weer naar buiten mocht, al was het maar om een simpel klusje te doen.”