Al jaren behoort Carry Slee tot de meest gelezen kinder- en jeugdboekenauteurs. Haar absolute kracht is dat ze aansluit bij de leefwereld van veel jongeren. In haar serie ”Dat heb ik weer!” is dit niet anders. Britt, de hoofdpersoon van ”Dat heb ik weer!”, zit in het voortgezet onderwijs. Ze woont samen met broer Lucas bij haar moeder. Haar vader, die kunstenaar is, heeft een vriendin: de Japanse schoonheidsspecialiste Yahima. Haar moeder reageert hysterisch zodra Yahima ter sprake komt, maar Britt kan het heel goed met haar vinden.

Ineens blijkt ook Britts moeder verliefd: op Blok Geitensok, de grootste loserleraar van de school.

Of het allemaal nog niet ingewikkeld genoeg is voor Britt, wordt ze zelf verliefd op Dave, de vriend van haar beste vriendin Noah. Het blijkt dat Dave haar ook leuk vindt. Wanneer Noah erachter komt dat Britt en Dave hebben gezoend, is hun vriendschap gelijk over.

Carry Slee heeft bovenstaande samenvatting nog veel compacter op de roze omslag van dit eerste ”Dat heb ik weer!”-deel gezet: „een hysterische moeder, ruzie met iedereen en vriendje afgepikt.”

Door het hele boek heen staan stukken van Britts weblog en ook heeft Britt echte testjes gemaakt die je als lezer kunt invullen.

Vragen als: Je hebt je haar geverfd en het is helemaal mislukt. Wat nu? En: Je moeder heeft een date met Blok Geitensok. Wat doe je om haar te stoppen?

Na elke vraag zijn er vijf mogelijke antwoorden. Op de laatste bladzijden volgt voor de lezers de uitslag van de test, die aangeeft hoe je met problemen omgaat. Er is intussen zelfs een ”dathebikweersite” online, waar nog veel meer testjes en weetjes op staan. Kortom: alles is gedaan om de lezers actief bij dit nieuwe project van Carry Slee te betrekken.

Ongetwijfeld zal dit boek het goed doen bij de jeugd. Het leest gemakkelijk en de gebeurtenissen in het leven van Britt volgen elkaar snel op. Veel ingrediënten zullen de lezer bekend voorkomen: verliefdheid, scheiding, ingewikkelde vriendschappen… Ook veel christelijke jongeren hebben er dagelijks mee te maken.

Helaas neem ik bij Carry Slee een negatieve ontwikkeling waar. In eerdere boeken (bijv. ”Pijnstillers” en ”Spijt”) werkte ze een thema uit, met de Timboektoeserie en nu het eerste deel van ”Dat heb ik weer!” lijkt het erop dat ze alleen maar schrijft wat veel jongeren willen lezen. Het moderne levensgevoel is norm geworden: zorg dat je het zelf naar je zin hebt. De ”het-moet-kunnencultuur” is ook in dit boek nadrukkelijk aanwezig.

Enerzijds zijn nogal wat onderwerpen in dit boek realistisch, al vraag ik me af of veel twaalfjarige meisjes dezelfde fantasieën hebben over hun eerste zoen als Britt: „We dansen samen, dicht tegen elkaar aan. Een warme golf kolkt door mij heen. Ik zie alleen lippen, Daves lippen, en dan voel ik ze. Zijn tong gaat mijn mond in.”

Anderzijds worden wel erg veel omgangsvormen ’normaal’ gevonden en laat het taalgebruik regelmatig te wensen over. De wijze waarop jongeren elkaar aanspreken in deze tijd moet je niet altijd in een boek willen verwoorden: bitch, superloser en slet, om enkele van de ’aardigste’ te noemen. ”Creep” was in dit verband nieuw voor mij.

Ondanks mijn waardering voor de creatieve ideeën van Carry Slee (de testjes, de site…) ben ik in dit nieuwe boek door de inhoud uiteindelijk teleurgesteld. Tegelijkertijd besef ik dat dit boek een levensvisie beschrijft die veel (jonge) mensen gewoon vinden. En dat moet te denken geven.