In het licht daarvan vragen zij hen ook om intensief met elkaar het gesprek te voeren over de vraag wat kerkzijn inhoudt en wat God in deze tijd van ons vraagt. Bovendien vragen ze om voorbeden in de eredienst. Zij zeggen te beseffen dat deze vereniging voor sommigen een bron van vreugde is, voor anderen daarentegen een reden voor verwarring en zorg.

In de pastorale brief wordt uiting gegeven aan deze dankbaarheid, maar gaat de aandacht ook uit naar „hen die vaak het gevoel hebben dat hun moeite met het verenigingsproces en de nieuwe kerkorde niet werkelijk wordt gehoord.”