Het plan een film te maken over de ramp van 1953 heeft de laatste weken geleid tot heftige reacties. Voor een deel had dat te maken met de nog altijd aanwezige traumatische effecten die de watersnood heeft nagelaten. Mensen die eraan terugdenken, voelen de diepe smart nog steeds. Op zichzelf ook geen wonder. Stavenisse is een van de dorpen waar een groot aantal slachtoffers viel te betreuren; zeker 150 mensen kwamen in de rampnacht van 1 februari 1953 om. Dergelijke wonden kunnen wel genezen, maar laten tegelijk heel gevoelige littekens na.Daarnaast leven bij een belangrijk deel van de inwoners van het Zeeuwse dorp ernstige bezwaren tegen een speelfilm als zodanig. Zij willen daarom ook niet dat hun dorpsgemeenschap, die in belangrijke mate wordt gestempeld door het orthodox protestantisme, in beeld komt. Daarbij geldt bovendien dat de ervaringen die de bevindelijk-gereformeerde wereld met filmproducenten heeft, in het algemeen niet positief zijn. Vaak wordt een karikatuur gemaakt van het christelijk geloof met als vaste bestanddelen: gelatenheid onder de uitverkiezing, somberheid, sobere levenswijze en ondertussen tamelijk hypocriet. Dat er een huiver bestond bij de Stavenissers vanwege deze film, is dan ook goed te verklaren.

Nu kan niet op voorhand gezegd worden dat de maker van de film over de ramp van 1953 deze stereotypen ook zou inzetten. Bekend is echter wel dat hij het relaas van de historische feiten wil aankleden met een romance tussen twee jongeren. Zo zetten filmmakers vaker een verhaallijn neer. Daardoor blijft de kijker geboeid kijken.

Dat gebeurde destijds ook in de film over de ondergang van de oceaanreus de Titanic. Terwijl het zeewater in snel tempo de lounge van het schip vulde, stonden twee jeugdige geliefden nog in een innige omhelzing. Zo werd de werkelijkheid van een ramp, waarbij honderden mensen de dood vonden, omfloerst.

Dat leek ook te gaan gebeuren met de film over de ramp in Stavenisse. Terecht dat de plaatselijke bevolking protest aantekende. De gebeurtenissen tijdens de rampnacht van 1 februari 1953 zijn te ingrijpend om daar een vleug romantiek doorheen te weven. Daarbij komt dat de verdrinking van mensen, het moment waarop ze de grens van tijd en eeuwigheid overschrijden, te ernstig en te ingrijpend is om die na te spelen in een film.

Filmmaker De Levita heeft nu besloten de gevoelens en de bezwaren serieus te nemen. Er wordt daarom in Stavenisse geen film gemaakt. De filmmaker gaat op zoek naar een andere locatie. Daarmee zijn niet alle bezwaren tegen de film als zodanig weggenomen, maar kan de bevolking van Stavenisse opgelucht ademhalen. Het besluit van de filmproducent is beslist te waarderen. Hij wil de diepe overtuiging van de bezwaarden serieus nemen en er niet overheen walsen. Daarmee is hij een witte raaf in de filmwereld, die op dit punt beslist een compliment verdient.