Rutten, die bekendheid verwierf door een mislukt fotorolletje, was kwaad dat de leiding niets wilde inbrengen tegen de evacuatie van de vluchtelingen door de Bosnische Serviërs. „Het was een deportatie. Er is geen ander woord voor”, aldus Rutten.

Bij die deportatie kwam Rutten in aanvaring met pelotonscommandant Van Duijn, die dat proces in goede banen wilde leiden. Enige uren tevoren had Rutten foto’s gemaakt van negen doodgeschoten mannen. Hij zei zich moeilijk te kunnen voorstellen dat Van Duijn handelde op gezag van de bataljonsleiding.

Volgens Rutten hadden de Nederlandse militairen zich op dat moment moeten beperken tot het zo goed mogelijk waarnemen van de situatie, in plaats van hulp te bieden. Hij was ook teleurgesteld over het optreden van generaal Couzy, de bevelhebber van de landstrijdkrachten, op 23 juli 1995 in Zagreb. De generaal weigerde gewag te maken van de genocide die in de enclave had plaatsgevonden, terwijl hij er genoeg aanwijzingen voor had gekregen, aldus de luitenant.

Rutten en ook Van Duijn, die in de ochtenduren door de commissie was ondervraagd, waren zeer ontevreden over de zogeheten debriefing, enige weken na de val van de enclave. Beiden hadden aanvankelijk geen verslag gezien dat op grond van hun ervaringen was opgemaakt. Later bleek dat er veel onjuistheden in de eindrapporten waren te vinden.