Koopmans, manager public relations van verslavingscentrum De Hoop in Dordrecht, hield een vurig pleidooi voor christelijke presentie in de maatschappij. Veel christenen hebben zich, vindt Koopmans, met hun christelijke visie uit het maatschappelijk handelen laten wegdringen. „Ook in een postmoderne maatschappij hebben christenen een apologetische opdracht. De gedoogcultuur is ontspoord en ontaard in onverschilligheid. In plaats van gedogen moeten christenen komen met een actief mededogen.”

De aanpak in De Hoop diende voor Koopmans als illustratie hoe christelijke hulpverlening gestalte kan krijgen. Verslaving is volgens hem een slecht substituut voor religie en daarom is religieuze hulpverlening adequaat. „Bij De Hoop is er nooit een geheim van gemaakt dat bij de totale aanpak ook pastorale aspecten als schuldvergeving en een herstelde relatie met God aan de orde komen. Vaak werd ons verweten dat we de ene verslaving vervingen door een andere. Godsdienst als opium dus. Smalend werd eens gezegd: Bij De Hoop gaan ze van dope naar de doop. De reguliere hulp zegt zelf geen raad te weten met morele schuld of demonie.”

Dr. C. G van Kralingen, voorzitter van de Whitefield Stichting, hield een inleiding over het onderwerp ”Christelijke sociale bewogenheid en de bijbelse basis”. Hij stelde dat we van de puriteinen kunnen leren dat vanuit de theologische notie van Gods eigenschappen altijd lijnen naar het dagelijks leven lopen. Dat God rechtvaardig is, houdt tegelijk ook in dat Hij van Zijn schepselen en vooral van overheden rechtvaardigheid eist. Christus verkondigde niet alleen het Evangelie, maar genas ook zieken. De visie op de zonde bewaart voor hooggestemde utopieën. Anderzijds mag nooit worden ontkend dat de schepping naar volkomen verlossing snakt en dat de belofte uit de Openbaring van een vernieuwde schepping, een krachtig woord is, dat hoop geeft.

Na hem gaf bestuurslid L. J. van Valen een overzicht over het leven van William Wilberforce, met als titel ”Filantroop vanuit het puriteinse denken”. Het politieke handelen van Wilberforce kwam op vanuit de vereniging met Christus. „Vandaaruit wilde hij een hervorming van de zeden, inclusief de afschaffing van de slavernij. Hij werd bewogen vanuit een persoonlijke band met God. Dat is het hart van de christelijke filantropie”, aldus Van Valen.

M. P. Burgers, eveneens bestuurslid van de Whitefield Stichting, gaf een kerkhistorisch overzicht van 2000 jaar christelijk sociaal denken. Na 1865 zag hij een kentering. De evangelicalen werden ’Evangelie-kaal’. „Omdat toen eenzijdig de woordverkondiging benadrukt werd, was er sprake van een teloorgang van de daad. De wereld werd opgegeven als praktisch verloren. Daarom was de evangelische beweging er zelf schuldig aan dat ze slechts een subcultuur ging vormen.”