Dat staat te lezen op zijn weblog. „Ik houd het niet meer vol”, schrijft Tim. „Ik weet dat ik een militair ben in voor- en tegenspoed, maar ik trek het niet meer.”De militair voegt eraan toe dat een blessure aan zijn onderrug er nog eens bij komt en dat hij zijn werk niet meer naar behoren kan uitvoeren. Tim was nog geen twee maanden in Uruzgan. „De thuiskomst en de toekomst daarna had ik me anders voorgesteld, maar dat zal wel bij het volwassen worden horen.”

Volgens een woordvoerder van defensie is het besluit van Tim om naar huis te gaan zeldzaam. „De keren dat zoiets gebeurt zijn op één hand te tellen. Voor een militair is het afbreken van een missie door emotionele of lichamelijke problemen erger dan gewond raken.”

Ook volgens Jan Kleijan van de militaire vakbond ACOM is de voortijdige terugkeer van een soldaat op missie uitzonderlijk. „Een militair kan naar huis worden gestuurd bij misdragingen. Het komt ook voor dat iemand tussentijds een paar weken met verlof gaat als een familielid bijvoorbeeld is overleden. Maar defensie laat een militair niet zomaar terugkeren. Een arts of psycholoog ter plekke moet hem fysiek of mentaal hebben afgekeurd, anders is het afbreken van de missie onmogelijk.”

Voorzitter Wim van de Burg van de militaire vakbond AFMP reageert met woorden van dezelfde strekking. „Een voortijdig vertrek uit het missiegebied, anders dan vanwege disciplinaire maatregelen of familieomstandigheden, komt uiterst zelden voor. Er kunnen ingrijpende dingen gebeurd zijn, de man kan een aanslag hebben meegemaakt. In zulke situaties kan iemand er mentaal helemaal doorheen zitten. Als defensie daarvoor geen oog heeft -in dit geval heeft de militaire leiding er kennelijk gelukkig wel oog voor gehad- kan zo’n militair de missie niet meer naar behoren uitvoeren. Hij kan zijn collega’s in gevaar brengen.”