Daarna begint Livni aan een zware klus. Zo moet ze de bevolking het vertrouwen in de politiek zien terug te geven na een reeks schandalen. Verder wacht het vredesoverleg met de Palestijnen en de Syriërs. Ook zal ze zich moeten buigen over de gevoelige kwestie Iran. Ten slotte moet ze haar nog jonge partij bijeenhouden en voorbereiden op parlementsverkiezingen.Ze wil graag, soms te graag. In 2007 sneed ze zich in de vingers door te snel om het vertrek van premier Ehud Olmert te roepen. Die wist tot veler verrassing het kritische rapport van de commissie-Winograd over de oorlog met Hezbollah in de zomer van 2006 te overleven. Maar ook Livni overleefde en wist zich dankzij Olmerts corruptieaffaires verder te profileren als de politica met schone handen. Iemand die niet besmet is met het corruptievirus en het politieke nest kan opschonen.

De politiek is Livni met de paplepel ingegoten. Ze komt uit een prominente ultranationalistische familie. Haar vader vocht als Irgunlid ten tijde van de mandaatperiode tegen de Britten. De Irgun blies het Britse hoofdkwartier in het King David Hotel in 1946 op, waarbij 91 doden vielen. Later zat hij lang voor de Likud in het parlement, de Knesset. Hij was een vurig aanhanger van het idee van een Groot-Israël. Beide oevers van de Jordaan behoorden naar zijn mening toe aan de Joodse staat.

Dochter Tzipi heeft zich van deze ideologie afgekeerd. Zij steunt het idee van een Israëlische en een Palestijnse staat. Maar de terugkeer van Palestijnse vluchtelingen naar Israël acht zij uitgesloten, omdat dan het Joodse karakter van de staat in gevaar kan komen. De vluchtelingen kunnen volgens haar terecht in de Palestijnse staat. Over andere gevoelige kwesties zoals Jeruzalem blijft ze vaag of houdt ze de lippen op elkaar.

Over één ding is Livni wel duidelijk: een eenzijdige terugtrekking zoals uit de Gazastrook is niet de juiste weg. De chaos en de raketaanvallen op Israël die na de terugtrekking volgden, bewijzen dat je „niet eenvoudig de sleutel kunt weggooien en vertrekken.”

De advocate Livni werkte vier jaar lang voor de buitenlandse veiligheidsdienst Mossad. Eind jaren negentig volgde de overstap naar de politiek. Daarna bekleedde ze voor Likud verscheidene ministersposten, waaronder Landbouw en Justitie. Haar ster steeg verder nadat oud-premier Ariel Sharon haar onder zijn hoede had genomen. Ze steunde zijn plan voor terugtrekking uit Gaza en volgde hem toen hij Likud verliet en Kadima oprichtte.

Toen Sharon begin 2006 wegviel, was zij een van de kopstukken van de partij. Olmert benoemde haar tot minister van Buitenlandse Zaken en vicepremier. Ze is populair ondanks het feit dat ze haar optredens voor de media zo beperkt mogelijk probeert te houden. Ze is getrouwd en heeft twee kinderen.