De Messiasbelijdende beweging in Israël heeft de afgelopen maanden al heel wat media-aandacht getrokken. De belangstelling lijkt het directe gevolg te zijn van onder andere de bomaanslag op de Messiasbelijdende gemeente in Ariel, in maart, en het verbranden van Nieuwe Testamenten door orthodoxe Joden in Or Yehuda, in mei.En over het algemeen is de aandacht beslist sympathiek en positief, zo bericht het Caspari Center in Jeruzalem in zijn jongste nieuwsbrief. „Er zullen inmiddels vrijwel geen Israëli’s meer zijn die nog nooit van Messiasbelijdende Joden hebben gehoord.”

Het artikel in de Yediot Ahronot van 8 augustus leek echter een minder fraai beeld van de beweging te willen schetsen, aldus het centrum, dat zich onder meer ten doel stelt de volgende generatie ”Joodse gelovigen in Jezus” toe te rusten.

Een jonge Israëlische journaliste was deze keer undercover gegaan om actief deel te nemen aan de activiteiten van een Messiaanse gemeente in Tel Aviv. In haar artikel portretteert ze deze gemeente als een gesloten, sekteachtige gemeenschap die door middel van manipulatie en bedrog „probeert kinderen, militairen van de Israëlische strijdkrachten en Holocaustoverlevenden te bekeren en dicht bij Yeshu (Jezus; red.) te brengen.”

Echter, schrijft het Caspari Center, hoewel ze de Messiaanse gemeenschap probeert af te schilderen als een agressieve en in zekere zin gevaarlijke groep, is het de vraag of ze daarin is geslaagd. „Zelfs zijzelf vraagt zich op een gegeven moment af: „Ben ik er een van hen geworden? De drukbezochte bijeenkomsten, de telefoon die nooit ophoudt, de oprechte zorg voor mijn welzijn, de warmte, de fysieke omhelzingen - ze hebben een cumulatief effect. Ik merk bij mezelf dat ik het af en toe heb over ”wij” en niet over ”hen”. Als ik die avond naar huis ga, ben ik er zeker van dat ze mij veranderd hebben, dat ik ben veranderd, en dat van nu af aan, maakt niet uit waar ik heenga, Yeshu rondom me blijft zweven. ’s Nachts mail ik mijn chef dat ik weg wil. Ik laat hem weten dat ik vrees dat ik mijn verstand zal verliezen. ’s Morgens, als het weer licht wordt, word ik wat rustiger. En als mijn chef belt, zeg ik dat ik verder ga.”

Dat doet ze ook. Maar hoewel ze in haar artikel steeds weer de nodige vraagtekens plaatst bij de werkelijke motivatie van de leden van de Messiaanse gemeente in Tel Aviv, geeft ze toe dat juist zij mensen in Israël bereiken die vele anderen links laat liggen: armen, terreurslachtoffers, overlevenden van de Holocaust. „Ze spreken met hen over Yeshu, omhullen drugsverslaafde prostituees met liefde in een opvangtehuis voor behoeftigen, dat zij in het centrum van Tel Aviv hebben opgezet, bestrijden de eenzaamheid van soldaten op training door middel van gezangen, snoepgoed, lectuur en vrijwilligers van buitenaf. De kans om nieuwe mensen aan het geloof toe te voegen neemt verbazingwekkend toe nadat je hen vriendelijkheid hebt betoond.”

Het „onthullende” artikel in ”Yediot Ahronot” heeft in Israël heel wat aandacht getrokken, aldus het Caspari Center. Een typerende reactie luidde: „Het artikel dat bedoeld was om de verderfelijke activiteiten van de Messiaanse Joden ten toon te stellen, laat in feite slechts zien dat het hier om een groep goede, idealistische mensen gaat die barmhartigheid en medelijden betonen aan de meest verafgelegen en vergeten hoeken.”