„Zo is de gemeente van afhankelijke zendingspost (kind, leerling) opgegroeid tot zelfstandige kerk (volwassen, gediplomeerd). Kijk eens hoe goed ze zelf het hoofd boven water kunnen houden zonder hulp van buitenaf. Prachtig om te zien. Maar daarna? Betekent dit dat zo’n volwassen kerk nooit meer geholpen hoeft te worden? Ze kúnnen het immers? Dat zeggen ze zelf. En ze hebben het bewezen ook. Kijk zelf maar. Net als die jonge zwemmer. Ik kan rustig op de oever blijven toekijken en hoef echt niet in actie te komen. Maar als hij nu eens kramp krijgt en door de stroom wordt meegesleurd? Of in een draaikolk terechtkomt? Of hij wordt aangevallen door een krokodil? Dan raakt hij vast in paniek en gilt het uit: „Help! Ik verdrink.” Wat doe ik dan? Blijf ik dan rustig toekijken en roep ik terug: „Je kunt het, jongen. Help jezelf? Kom op, je bent zelfstandig!” Of zeg ik: „Ik wil je wel helpen, maar dan moet je eerst …?” Welnee, dan schiet je te hulp. Meteen. Ja, maar hoe zou ik dat kunnen? Als ik erin spring, heb ikzelf hulp nodig. Dan kom ikzelf in gevaar. Dan moet ikzelf gered worden. Kijk, nu zijn we allebei waar we we zen moeten. Dat ventje in het water en ik op de oever, die jonge nog maar pas zelfstandige gemeente en die oude al lang volwassen kerk, we zijn allemaal even afhankelijk. Misschien wel zelfstandig, maar nooit onafhankelijk. Nooit los van elkaar, maar altijd op elkaar aangewezen, elkaar bewonderend, elkaar benijdend. En vooral: elkaar helpend. Eén in Christus Die is ondergegaan in de dood om ons te laten opstaan tot een nieuw leven. Zelfstandig leven bestaat helemaal niet. Er is alleen maar leven in Hem en door Hem en tot Hem. Leven dankzij de Vader, de Zoon en de Geest. In die Naam zijn wij ondergedompeld. Die doop maakt ons één.”Centraal Weekblad
Hoe harder de kerken leeglopen, hoe meer belang er wordt gehecht aan groei. Dat klinkt logisch, maar het miskent het karakter van de kerk, schrijft gemeenteopbouwdeskundige Jan Hendriks in Centraal Weekblad (opinieblad binnen de Protestantse Kerk in Nederland).

„Groei, groei en nog eens groei! Dat lijkt hét parool te worden voor onze kerken. Velen lijken gebiologeerd te zijn door grote aantallen en vooral door groei! Maar dit woord begint ook velen tegen te staan. Om verschillende redenen. Ik noem er een paar.

De verhalen die erover verteld worden, kloppen vaak niet. En dan heb ik het niet eens over de te hoge verwachtingen die doorklinken in motto’s als: „In veertig dagen een groeiende kerk.” Maar ook in gemeenten die aangeprezen worden als voorbeelden van groeigemeenten -met de boodschap: Zie je wel. Groei kan!- is de praktijk vaak net even anders dan gesuggereerd wordt. Zo groeit de baptistengemeente in Drachten niet zozeer doordat buitenkerkelijken hier een tehuis vinden, maar vooral door de komst van gereformeerden die zich door de ontwikkelingen in eigen kerk verweesd voelen. (…) Al die nadruk op grote aantallen en op groei leidt er gemakkelijk toe dat de missie op het tweede plan komt. Wat gemeenten verleidt tot allerlei spectaculaire activiteiten. En als die niet het gewenste resultaat opleveren, houd je er algauw een stevige kater aan over. Ter illustratie daarvan het volgende gesprek tussen een predikant en een marketingdeskundige. De predikant: „We hebben van alles en nog wat geprobeerd; de gekste dingen gedaan, maar niets helpt. Wat moeten we in vredesnaam nog meer doen?” De marketingdeskundige: „Weet u wat u doet?” De predikant kijkt hem hoopvol aan. „Probeert u het eens met het evangelie!” Met andere woorden: Houd nu eens op met dat eindeloze getel en richt je op je roeping! Al die concentratie op groei zet mensen, inclusief de beleidsmakers, op het verkeerde been. Want het gaat bij gemeenteopbouw niet om groeiende gemeenten, maar om gezonde gemeenten! Dáárop moet het beleid gericht worden. Is groei dan niet belangrijk? Zeker wel, maar die behoort tot de dingen waarover we ons geen zorgen moeten maken. Het is bovendien zinloos. Even zinloos als de poging één el aan je lengte toe te voegen. Groei behoort tot de categorie dingen die ons toegeworpen worden. Dat zien we ook in de realiteit. Gezonde gemeenten groeien.”

De Wachter Sions
In De Wachter Sions, orgaan van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland, besluit L. M. P. Scholten een historisch overzicht van het ontstaan van de canon van het Oude Testament. Eén ding wil hij nog benadrukken.

„Eén ding willen we nog benadrukken. Het geloof van de kerk in het Goddelijk gezag van de Schrift hangt niet af van enig historisch onderzoek naar het ontstaan. Dat geloof is gegrond, zoals dat in artikel 5 van onze Geloofsbelijdenis is uitgedrukt, „niet zozeer omdat ze de kerk aanneemt en voor zodanige houdt, maar inzonderheid omdat ons de Heili ge Geest getuigenis geeft in onze harten dat zij van God zijn.”