Het schip in
Aan het eind van een roerig decennium, in de vroege morgen van 28 juni 1969, kwamen homo’s in een kroeg in New York in aanvaring met de politie. Stonewall Inn en de opstand die daar amper veertig jaar geleden plaatshad, worden alom beschouwd als de bakermat van de homobeweging. Terwijl homoseksuelen voor die tijd nauwelijks in het openbaar te herkennen waren, liepen ze een jaar later, bij de herdenking van het opstootje, met grote borden door de stad: Gay Pride, als bewijs dat ze er trots op waren om homo te zijn. De feestelijke boottocht van de Gay Pride, die zaterdag in Amsterdam gehouden wordt, stamt van deze rellen af.
Zaterdag zijn de rollen omgedraaid. Terwijl de politie in New York destijds honderden agenten inzette om de homo’s te intimideren en te arresteren, vaart de politie Amsterdam-Amstelland nu vooraan in de homobotenparade. ”Roze in Blauw”, heet het homonetwerk van het politiekorps.Dat is niet het enige nieuwtje. De Amsterdam Gay Pride 2008 onderscheidt zich van voorgaande edities doordat er dit keer een boot meevaart uit politiek Den Haag. Vijf van de twaalf PvdA-bewindslieden schepen zich in, met Plasterk, de minister voor homo-emancipatiebeleid, als kapitein.
Laat nu niemand denken dat deze dames en heren halfnaakt rondhossen op het schip der staat. Dat gebeurt wel op veel andere schuiten: volgens de organisatie is de botentocht niet bedoeld om te provoceren, maar het is ook geen bloemencorso. „Dus bloot met een knipoog mag.”
Maar er zitten ook ’nette’ boten tussen. Door de meevarende politie, het schip met ministers en staatssecretarissen, burgemeester Cohen en sponsors als TNT, ABN AMRO, Shell en ING, is de Canal Parade niet langer alleen een pikante show van homo’s en lesbiennes. Meevaren betekent vandaag de dag niet meer, maar ook niet minder, dan een ode aan de vrije uitleving van homoseksualiteit. Iedereen in Nederland moet ongehinderd te koop kunnen lopen met zijn seksuele voorkeur. Niemand moet nog opkijken van twee zoenende mannen. Schoolboeken moeten de jeugd duidelijk maken dat een klasgenoot met twee moeders heel normaal is. ”Gewoon homo zijn”, noemt Plasterk dat.
Daarmee is de Gay Pride verworden tot het schibboleth van de homodiscriminatie: wie meevaart is tegen, wie aan de kant blijft is voor. Althans, zo leggen velen de weigering uit van de ministers Balkenende en Rouvoet om mee te varen: ze zijn niet solidair met homo’s.
Deze scheefgroei van de Gay Pride is om meer dan één reden bedenkelijk. De discussie over discriminatie mag niet verengd worden tot een mening over homoseksualiteit. Dat zet christenen klem die, op goede gronden, zo’n homoshow pertinent afwijzen, maar tegelijkertijd geen homohaters zijn - zoals Plasterk onlangs erkende.
Bovendien is de Gay Pride hierdoor een politiek instrument geworden. De PvdA schoffeert er de christelijke coalitiepartners mee en geeft de oppositie munitie om te stoken in het kabinet. Balkenende had beter de desbetreffende kabinetsleden op het matje kunnen roepen. Nu dat niet gebeurd is, geeft de regering impliciet aan dat ze homoseksualiteit -en alle uitwassen daarvan- niet alleen gedoogt, maar verdedigt en zelfs propageert. De Bijbel is echter duidelijk over wat er gebeurt met landen waarvan de overheid het volk voorgaat in het kwaad.
En niet alleen het eigen volk. Plasterk wil Nederland een internationale voorbeeldfunctie aanmeten en vertaalt zijn slogans daarom in het Engels. Misschien kan hij de theologen adviseren die morgen een recreatiekerkdienst beleggen? ”Pride”, trots, is een begrip dat vaak voorkomt in de Bijbel. Zoals in de tekst uit Spreuken 16:18: „Pride goes before destruction.” In rond Nederlands: Hoogmoed komt voor de val.
