De eerste reden voor het gebrek aan aandacht is dat een willekeurige voorbijganger in de regel niet in staat is om te vertellen wat de G-8 is. Daar zit ’m ook de kneep. Het voor de hand liggende antwoord is: de acht grootste industrielanden ter wereld, maar dat blijkt onjuist.De G-8 bestaat uit de Verenigde Staten, Japan, Duitsland, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Italië, Canada, Rusland. Deze opsomming is gerangschikt naar bruto nationaal product, een gangbare maat om te bepalen wat de omvang is van de economie in een land. Dan valt echter op dat op z’n minst een groot industrieland ontbreekt, namelijk China. Dat land is inmiddels Duitsland gepasseerd en neemt in economisch opzicht dus de derde plaats in.

Ook verder naar onderen mankeert er wat aan de lijst van G-8-landen. Rusland, in de staart ervan, is weliswaar een reusachtig land maar doet in economisch opzicht onder voor Spanje, Brazilië en India. Het land zou eigenlijk pas in aanmerking komen als de G-8 uitdijt tot een G-12. Ter vergelijking: Nederland komt in beeld bij een G-16.

De samenstelling van de G-8 is dus deels historisch bepaald. Zo is Rusland pas in 1998 toegevoegd, 23 jaar na de oprichting van de G-6, op grond van politieke afwegingen.

Dat de G-8 geen precieze afspiegeling is van de grootste industrielanden, lijkt op het eerste gezicht niet erg. Echter, het feit dat juist een land als China slechts in de marge kan meepraten, kan ook een reden zijn waarom de media minder aandacht aan de top hebben besteed.

Een van de belangrijke onderwerpen op de agenda van de wereldleiders was de klimaatverandering. Het was ook het eerste onderwerp dat de Japanse premier Fukuda, voorzitter van de bijeenkomst, aansneed in zijn afsluitende persconferentie. De landen zijn het erover eens geworden dat het goed zou zijn de uitstoot van broeikasgassen te halveren vóór het jaar 2050. Maar, zei Fukuda erachteraan, dat lukt alleen als deze grote landen het erover eens worden om dat ook daadwerkelijk te doen. Dat laatste is kennelijk nog niet eens vanzelfsprekend.

En zelfs als ze het daar echt over eens worden, is er nauwelijks een stap vooruit gezet ten opzichte van eerdere afspraken. De G-8 zijn in 2050 naar schatting verantwoordelijk voor slechts een vijfde van de uitstoot van deze gassen. Een afspraak over klimaatverandering zonder er landen als China en India bij te betrekken, is daarmee per definitie een lege huls.

Ook de andere resultaten van de G-8 zijn niet echt om over naar huis te schrijven. Wat betreft de stijgende voedselprijzen en de economische crisis zijn de landen niet verder gekomen dan dringende oproepen en herhalingen van zetten. Alleen in de richting van president Mugabe klonk een min of meer ferm besluit. Zeker gezien de kosten van deze top, 360 miljoen euro, is dit een mager resultaat.