Vandaag de dag zijn er allerlei variaties denkbaar. Er zijn bewust ongehuwde moeders, lesbische koppels waarbij een van beiden zwanger raakt, en alleenstaande mannen of homostellen die een kind adopteren.Sinds begin deze week is er een nieuwe variant. Een Amerikaanse man, Thomas Beatie, is bevallen van een dochter. Beatie is transseksueel: hij is geboren als vrouw maar voelde zich man. Door middel van een operatie en een hormoonbehandeling kreeg zijn lichaam steeds meer mannelijke kenmerken, maar hij heeft de vrouwelijke voortplantingsorganen behouden. Intussen is Beatie voor de burgerlijke stand officieel een man en is hij getrouwd met een vrouw. Deze vrouw heeft geen baarmoeder meer maar het paar wilde toch graag kinderen krijgen. Beatie is met behulp van donorzaad zwanger geworden en heeft afgelopen zondag langs natuurlijke weg een dochter gebaard.

Dit voorval roept uiteraard veel vragen op. De eerste reactie bij zo’n verhaal is: In wat voor wereld leven wij? Is dit niet het toppunt van tegennatuurlijkheid, van de gedachte van de maakbare mens? Wie is nu de echte moeder van dit meisje? Bewijst dit niet opnieuw dat de moderne wetenschap op hol geslagen is?

De werkelijkheid is echter complexer. De bevalling van Beatie is het bewijs van de gebrokenheid van de schepping. „Man en vrouw schiep Hij hen”, zegt het eerste Bijbelhoofdstuk: de man in een mannelijk lichaam, de vrouw in een vrouwelijk. De mens is niet geschapen als een transseksueel.

Transseksualiteit wordt vaak afgedaan als een modegril, maar het is een verschijnsel van alle tijden en culturen. Het heeft niet zozeer met seksualiteit te maken maar meer met identiteit. Een buitenstaander kan zich dat moeilijk voorstellen. Een transseksueel heeft voortdurend het gevoel dat hij in het verkeerde lichaam zit en dat maakt hem heel ongelukkig. De oorzaak is waarschijnlijk dat gedurende de eerste levensjaren zich in de hersenen een ander geslacht ontwikkelt dan het geslacht van het lichaam. Het is dus veel meer een handicap dan een modegril.

Ethici verschillen over de vraag hoe je met transseksualiteit moet omgaan. Psychiatrische behandeling, het ’aanpassen’ van de hersenen aan het lichaam, levert in de regel niets op. Mag je dan het lichaam aanpassen aan de hersenen? Waarom zou je andere handicaps wel mogen wegnemen en deze niet, vragen ze zich af?

Toch zijn er goede redenen om zeer terughoudend te zijn met geslachtsveranderende operaties. Transseksuelen ervaren geslachtsverandering meestal als een verbetering, maar er blijven beperkingen. De zwangerschap en bevalling van Beatie geven bovendien aan dat zulke mannen toch nog moedergevoelens kunnen hebben. De behandeling van transseksualiteit moet zich daarom meer richten op de psyche of op het leren berusten in de handicap, hoe moeilijk dat ook is.

Als er toch tot geslachtsverandering wordt overgegaan, zoals in Nederland circa honderd keer per jaar gebeurt, dan zouden juridische kaders een huwelijk moeten uitsluiten, vanwege de onzekerheid die de operatie met zich meebrengt. De komst van het homohuwelijk heeft echter deze barrière weggenomen.

Daarbij hoort ook dat transseksuelen duidelijke keuzes moeten maken. In Canada moeten ze hun baarmoeder laten verwijderen voor ze als man erkend worden, zodat een zwangerschap als bij Beatie uitgesloten is. Terecht, want het is de vraag of hij voldoende beseft wat het later voor dit meisje betekent om zo’n vader-moeder te hebben.