Dat schrijft Walter Russell Mead in het laatste nummer van het tijdschrift Foreign Affairs in een artikel getiteld ”Het Nieuwe Israël en het Oude: waarom niet-Joodse Amerikanen de Joodse staat steunen”. Mead is een wetenschapper die verbonden is aan de raad van buitenlandse relaties, die onderzoek doet naar het Amerikaanse buitenlandse beleid.Mead stelt dat er in de afgelopen zestig jaar nooit een Gallup opinieonderzoek is geweest dat aantoont dat de Amerikanen meer sympathie hebben voor de Arabieren of Palestijnen dan voor de Israëliërs.

Amerikaanse steun voor de terugkeer van Joden naar het land van hun voorvaderen is oud. John Adams, de tweede president die het land van 1797-1801 leidde, zei dat hij de Joden wilde zien in Judea „als een onafhankelijke natie.”

De steun voor de terugkeer ontstond door de herontdekking van het Oude Testament tijdens de Reformatie. Amerikanen zagen dat er belangrijke overeenkomsten bestonden tussen henzelf en de Hebreeërs. Beide volken waren uitverkoren, werden naar een beloofd land geleid, werden gestraft bij ongehoorzaamheid en gezegend bij gehoorzaamheid. Duizenden steden en dorpen in het nieuwe land kregen Bijbelse plaatsnamen.

Volgens de wetenschapper zijn er twee soorten christenzionisten geweest: zij die zich beriepen op profetie en zij die zich beriepen op de christelijke ethiek. De presbyteriaanse dominee John McDonald, die tot de profetische categorie behoorde, voorspelde in 1814 al dat Amerikanen de Joden zouden assisteren bij het herstel van hun oude staat.

De progressieve christenzionisten, die werden gedreven door christelijke ethiek, voelden zich schuldig over wat christenen de Joden in de afgelopen eeuwen hadden aangedaan. Ze velen vonden dat de kerk van antisemitisme moest worden gezuiverd. Tegenover moslims bestonden dergelijke schuldgevoelens niet. Ze betreurden weliswaar de wreedheden tijdens kruistochten, maar ze zagen deze als fouten van rooms-katholieken. Bovendien vonden ze lang geleden plaats en ze waren een respons op agressie van moslims.

In de eerste twintig jaar na oprichting van de staat Israël kwam de steun voor Israël vanuit de politiek linkse hoek. De sympathie voor Israël was toen nog in het algemeen sterker onder de Democraten dan onder de Republikeinen. Liberale kopstukken als de first lady Eleanor Roosevelt, de theologen Paul Tillich en Reinhold Niebuhr, de burgerrechtenleider Martin Luther King waren belangrijke stemmen die zich achter Israël schaarden.

Na de Zesdaagse Oorlog begon de steun voor Israël begon aan de linkerzijde af te zwakken en aan de rechterkant te groeien. De afkeer van de Israëlische politiek in de bezette gebieden deed onder linksen de sympathie voor de Palestijnen groeien. Evangelische christenen en de wat Mead ”Jacksonians” noemt, werden nu de belangrijkste supporters van Israël. Hij omschrijft Jacksonians als Amerikanen die voor een sterk leger zijn en sceptisch staan tegenover internationale organisaties en wereldwijde humanitaire hulp. Niet alle evangelicalen zijn Jacksonians, en omgekeerd, maar beide groepen overlappen elkaar wel.

Bij veel Jacksonians ontstond gedurende de Koude Oorlog een negatief beeld van de Arabieren. Palestijnen en Arabische landen vertoonden de neiging zich bij de Sovjet-Unie en de groep van niet-gebonden landen aan te sluiten en ze waren tegen de VS. De Jacksonians hadden bewondering voor de totale overwinning van Israël in 1967. Hoewel de Palestijnen en hun supporters de Palestijnen als de heldhaftige underdog zagen die in opstand kwam tegen de regionale supermacht Israël, bleven de Jacksonians Israël zien als een David, die omgeven wordt door machtige vijanden.

De steun voor Israël in de toekomst is niet vanzelfsprekend. Palestijnse en Arabische leiders die weten in te spelen op de waarden en politieke prioriteiten van de Amerikaanse politieke cultuur, kunnen in de toekomst effectieve methoden ontwikkelen die de Amerikaanse support voor de Joodse staat verzwakken. Mead: „Een einde aan de terreuraanslagen bijvoorbeeld, gecombineerd met een goed georganiseerd, gedisciplineerd geweldloos burgerlijk verzet, kan het Jacksoniaanse beeld van de Palestijnse strijd doen veranderen.”

Mead verwacht echter dat als Israël vervolgens met een serieuze crisis te maken krijgt, de stemming echter weer snel om zal slaan. Zij die nu oproepen tot een meer gebalanceerde politiek tegenover de Palestijnen doen dat, omdat ze geloven dat Israël sterk is. Maar als die inschatting verandert, kan de support voor Israël zelfs nog groter worden dan voorheen.