Jonge ambassadeurs als Johannes de Doper
De Raad van Kerken wil in de toekomst jongvolwassenen laten fungeren als ambassadeurs van de oecumene. Zij moeten hun kerk doorlichten op de vraag of deze met andere kerken wil samenwerken. De voorzitter van de raad noemde zaterdag, tijdens de viering van het veertigjarig jubileum, de aan te stellen jonge mensen voorlopers van het nieuwe land ”als Johannes de Doper”. Mogelijk gebruikte hij die woorden in een opwelling. Maar juist zoiets haalt het nieuws.
Wellicht schudden wijze, grijze gereformeerden afkeurend het hoofd. Waarom jongeren? De Bijbel beschouwt toch de oudere doorgaans als wijzer? Dat is waar. Toch is het goed dat jongeren in de kerk intensief contact hebben met ambtsdragers. Zij dienen te weten wat jongeren als problemen ervaren in de samenleving. Laat jongeren leren dat het in de kerk niet primair gaat om mensen, maar om de Koning van de kerk. Om Zijn leefregels en liefdewet.Is er in de meer behoudende kerken van gereformeerde signatuur sprake van contact tussen ouderen en jongeren? Fungeren jonge mensen als ongehoorzame dwarsliggers, die zich voor geen prijs laten gezeggen? En hebben ouderen op jongeren alleen maar een uitstraling van gestrengheid? Als mensen die van verre zeggen wat de waarheid is en die geen gesprek verdragen? Of kunnen jonge leden jaloers worden op het leven met de Heere van de ouderen? En omgekeerd?
Het voornemen van de Raad van Kerken gaat verder. Het wil meer dan alleen vruchtbare contacten tussen oud en jong stimuleren. De Raad bepleit het aanstellen van jonge ambassadeurs van de oecumene, die als Johannes de Doper „voorlopers zijn van het nieuwe land.” De oecumene gebruikte voorheen vaak het beeld van de twaalf verspieders. Zij betraden vijandelijk gebied en brachten vruchten mee. Wat is de achtergrond van de vergelijking met Johannes de Doper?
Die hangt waarschijnlijk samen met de manier waarop jonge leden van de kerk actief dienen te zijn. Voorzitter Van Hout van de Raad van Kerken vertelde tijdens de jubileumviering dat jongvolwassenen zich anders organiseren dan eerdere generaties. „Ze communiceren met beelden en impressies, meer dan met dogmatiek of abstracte begrippen.” Dat is waar. Realiseert de Raad zich dat deze denkwijze nauw gerelateerd is aan de vaagheid van de actuele cultuur?
Veel deelnemers aan de viering menen dat de kerken te veel bezig zijn met hun eigen identiteit. Dat is trouwens al een oud gegeven uit de oecumene. Reeds de gangmakers, de Achttien, schreven in 1962: „Het is geen kunst, elkaar eisen te gaan stellen; eisen inzake leer en leven, belijdenis en kerkorde.” Maar zij merkten op „dat men op deze manier geen stap verder komt op de weg naar eenwording.” Nee, het gaat erom elkaar te aanvaarden „zonder eisen te stellen.”
De Raad van Kerken moet, zo vonden veel deelnemers aan de bijeenkomst, het bezig zijn met de eigen identiteit doorbreken. Wie de genoemde achtergronden kent, begint te begrijpen wat de bedoeling zou kunnen zijn van de relatie tussen de aan te stellen jonge ambassadeurs en Johannes de Doper. Bedoelt de vergelijking dat de jongvolwassenen -evenals Johannes de Doper- de bestaande structuren moeten openbreken? En dat zij de hypocrisie moeten ontmaskeren?
Johannes de Doper zei dat de bijl aan de wortel van de boom ligt. Maar hij sprak niet enkel over de structuren. Hij bepleitte geen multireligieuze vieringen. En hij distantieerde zich in z’n prediking niet van de Bijbelse geloofsleer. Integendeel. Hij vestigde de aandacht op de kern daarvan: het failliet van de mens; bekering tot God en Zijn liefdewet; De Messias als het Lam dat de zonde van de Zijnen droeg. Laten jonge ambassadeurs van de oecumene vooral die les van de Doper doorgeven.
