Deze respondenten zien versterven ten onrechte als euthanasie en definiëren het als het besluit van de behandelend arts om vocht of voeding niet meer kunstmatig toe te dienen. Versterven is echter een natuurlijke fase van het stervensproces; „iemand eet en drinkt niet meer omdat hij stervende is”, aldus de NPV.Als deze fase is aangebroken, is het overigens verantwoord af te zien van kunstmatige vocht en voeding, stelt de prolifeorganisatie vast.

Bij een tekort aan kennis ten aanzien van versterven speelt gebrek aan ervaring mede een rol. „Respondenten die ervaring hebben met versterven, zien het over het algemeen niet als een vorm van euthanasie en verstaan er hetzelfde onder als hetgeen de NPV in haar definitie tot uitdrukking brengt”, aldus het rapport.

De respondenten die ervaring hebben met versterven zijn in de meeste gevallen (zeer) tevreden over het contact met de hulpverleners, stellen onderzoekers vast. Wel geeft een kwart van hen aan niet of nauwelijks informatie te hebben ontvangen van artsen of verpleegkundigen. Of dit wel of niet had moeten gebeuren, is mede afhankelijk van het feit of zij contactpersoon waren voor de patiënt in kwestie. Het onderzoek maakt dit niet helemaal duidelijk. Voor de NPV is er voldoende reden het nakomen van de informatieplicht door artsen aan te merken als aandachtspunt.

Slechts een klein deel van de respondenten had over het vocht- en voedingsbeleid een verschil in standpunt met de behandelend arts. Deze groep is te klein om er conclusies aan te verbinden. Wel stellen de onderzoekers vast dat het verschil in standpunt in de meeste gevallen is opgelost.

Hoewel nogal wat respondenten kampen met een kennisachterstand ten aanzien van versterven, geven de meeste respondenten aan geen behoefte te hebben aan meer informatie. „Mogelijk zijn zij zich niet bewust van dit kennistekort”, aldus het onderzoek.

Coördinator A. van Dijk van het NPV-Consultatiepunt zegt dat de NPV het steeds belangrijker vindt mensen toe te rusten zodat ze hun standpunten vooraf kunnen doordenken. „We zien vaak dat mensen nog moeten beginnen met nadenken als ze met een onderwerp te maken krijgen. Op zo’n moment ontbreken de tijd en de rust voor dat denkwerk echter vaak.”