Ook als het gaat om allerlei gevallen van regelrechte discriminatie en vervolging. Allerlei organisaties in de westerse wereld onderhouden contacten met deze vervolgde christenen en proberen belangstelling te wekken voor de vervolgde kerken.Dat is uiteraard een positieve zaak. Maar enig onderscheidingsvermogen kan daarbij geen kwaad. Zeker in dit verband moeten we de waarschuwing van Guido de Brès ter harte nemen dat niet alles wat zich met de naam van kerk bedekt, ook werkelijk daarvoor gehouden kan worden (art. 29 NGB). Dat gold toen en dat geldt nu, dat geldt voor de situatie hier en elders ter wereld.

Wie daar geen rekening mee houdt, loopt het risico dat hij vanuit heel begrijpelijke gevoelens van mededogen ten onrechte bepaalde voorgangers of kerken gaat aanprijzen en als uitermate godzalig gaat voorstellen. En dat terwijl er alle reden zou zijn om daartegen te waarschuwen wanneer we hier in Nederland met ze te maken zouden krijgen.

Het ware geloof brengt inderdaad veel verdrukking en beproeving met zich mee. Zo lezen we van Paulus en Barnabas dat zij de gemeenten voorhielden „dat wij door vele verdrukkingen moeten ingaan in het Koninkrijk Gods” (Handelingen 14:22). Maar dat wil nog niet zeggen dat alle christenen die verdrukt worden ook ware christenen zijn. Het kan wat dat betreft ver gaan. In de Bijbel staat het ontzagwekkende woord dat zelfs wie zijn lichaam overgeeft om verbrand te worden, maar de liefde mist, buiten het heil staat (1 Korinthe 13:3).

„Allen die godzalig willen leven in Christus Jezus, die zullen vervolgd worden” (2 Timotheüs 3:12). Maar het omgekeerde geldt niet. Niet allen die vervolgd worden zijn godzalige mensen. Bij allerlei spreken over de lijdende kerk wordt dat gemakkelijk over het hoofd gezien. Ook ten aanzien van vervolgde kerken en christenen mag en moet gevraagd worden naar leer en leven.

Godsdienst is in veel gevallen maar een dun laagje vernis. Daar kunnen we dan niet veel verwachting van hebben. In andere gevallen worden mensen in hoge mate geïnspireerd en voortgedreven door hun godsdienstige overtuiging. Die bepaalt onmiskenbaar hun leven. Maar dat wil dat nog niet zeggen dat die levenskeus ook de ware keuze is, die gewerkt wordt door Gods Geest.

Dat neemt niet weg dat er reden kan zijn om mensen met een diepgewortelde overtuiging ten voorbeeld te stellen. Zo kunnen we een voorbeeld nemen aan de missionaire activiteiten van de Jehova’s getuigen. Het is soms beschamend te zien hoezeer christenen elders ter wereld, ondanks verdrukking en vervolging, vasthouden aan hun geloofsovertuiging, terwijl in Nederland in allerlei kerken en kringen steeds meer wordt toegegeven aan de druk van de moderne maatschappij. Of het nu gaat om homoseksualiteit, om echtscheiding, het gezinsleven of de zondag.

Kennelijk durft men niet meer frontaal tegen de tijdgeest in te gaan. Men wil graag in brede kring zo veel mogelijk geaccepteerd worden. Het recente rapport van de ChristenUnie over de vraag of mensen met een homoseksuele relatie deze partij zouden kunnen vertegenwoordigen, is daar een duidelijk voorbeeld van. Dat moet helaas geconstateerd worden.

Als de partijcommissie de oude lijn uit de tijd van Jongeling en Leerling had aangehouden, had dat in de Nederlandse politiek veel verzet opgeroepen. Misschien was de regeringscoalitie wel onder grote spanning komen te staan. De ingang die de CU bij de laatste verkiezingen bij bredere kiezersgroepen kreeg, zou daardoor wellicht geblokkeerd worden.

Nu geeft men toe aan de tijdgeest. Uit vrees voor anderen en omdat men zelf aan het schuiven is gegaan. Maar dit is niet het enige voorbeeld uit orthodox-protestantse kring dat genoemd zou kunnen worden. Velen noemen zich graag Bijbelgetrouw, maar als het erop aankomt wint de tijdgeest het vaak van de Bijbel. Helaas wel.

De auteur is oud-hoofdredacteur van het RD. Reageren aan scribent? gedachtegoed@refdag.nl.