Palkiewicz keerde in juli terug van een lange trek door de onherbergzame Peruaanse jungle met de aankondiging dat hij de exacte locatie van El Dorado had gevonden in het natuurreservaat Manú, aan de bovenloop van de rivier Alto Madre de Dios.

De ontdekkingsreiziger onthulde dat de locatie van El Dorado „met verbluffende precisie” overeenstemt met de indiaanse overlevering, die de gouden stad op tien dagen loopafstand plaats van de voormalige incahoofdstad Cuzco. In de vertellingen heet het dat de ingang van El Dorado verscholen ligt onder de waterspiegel van een bergmeer. Ook dat klopt met de vindingen van de Poolse woudloper en de wetenschappers die hem vergezellen.

Deskundigen van de universiteit van Sint-Petersburg in Rusland ontdekten met behulp van grondradarapparatuur een wijdvertakt stelsel van tunnels, grotten en andere uithollingen in de bodem van een klein bergmeer. Het watertje is gelegen op een plateau met een oppervlakte van ongeveer 4 vierkante kilometer dat verder bedekt is met een haast ondoordringbaar begroeiing.

Jacek Palkiewicz is ervan overtuigd dat de legendarische incastad meer is dan een wellicht door sterke drank, malaria of tomeloze hebzucht verwekte wensdroom van Spaanse veroveraars. Uit de archieven van het Vaticaan diepte Palkiewicz enkele jaren geleden een pauselijk schrijven uit de zestiende eeuw op waarin de kerkvorst toestemming verleent aan jezuïetenmissionarissen om de inca’s woonachtig in de regio rond de stad Paititi tot het rooms-katholieke geloof te bekeren. Het opmerkelijke van deze brief is dat Paititi formeel nooit heeft bestaan. Paititi is de naam die de inca’s in hun taal, het Quechua, aan El Dorado geven.

Geduldige navorsingen in Peru wakkerden de nieuwsgierigheid van de Pool verder aan. „Bij indianen gaat het vooral om het stellen van de juiste vraag. Zo maar een beetje in het wilde weg vragen heeft geen enkele zin. Mensen weten veel meer dan ze laten merken, en dat geldt in het bijzonder voor wantrouwige bosbewoners. Maar wanneer je weet hoe je naar de weg moet vragen, overtreffen de antwoorden vaak de stoutste verwachtingen”, aldus Palkiewicz aan de vooravond van zijn vertrek uit de Peruaanse hoofdstad Lima.

De Pool liet zich ontvallen dat de verklaringen van twee indiaanse bosbewoners in het natuurreservaat Manú hem definitief over de streep trokken. „Los van elkaar, en alsof het vragen was naar de bekende weg, bevestigden zij het bestaan van Paititi, oftewel El Dorado. Deze mensen deden dat op zo’n een ontwapenende en natuurlijke manier dat mijn laatste restje twijfel terstond verdampte”, aldus Palkiewicz.

Palkiewicz is geen bevlogen wildebras die is verwikkeld in een onbezonnen speurtocht naar een buit van goud. Zijn expeditie bestaat uit bijna twintig gerenommeerde wetenschappers uit landen als Argentinië, Peru, Rusland, Italië en Polen. Er gaan archeologen, geschiedkundigen, geologen, biologen en verschillende andere academici mee de jungle in. Geen van hen banjert de jungle van Peru in om er zijn persoonlijke fortuin te vinden of te maken. De presidenten Alejandro Toledo van Peru en Aleksander Kwasniewski van Polen en premier Silvio Berlusconi van Italië zijn de beschermheren van de onderneming. Zij staan persoonlijk in voor de integriteit van expeditieleider Palkiewicz.

In 1996 liet de Poolse ontdekkingsreiziger reeds van zich horen door als eerste de exacte bron van ’s werelds grootste rivier, de Amazone, vast te stellen. Zodoende onthulde Palkiewicz een van de laatste cartografische geheimen van Zuid-Amerika. De Pool publiceerde al meer dan twintig boeken over zijn ontdekkingsreizen.

De bouw van Paititi had volgens de overlevering plaats in opdracht van de laatste in Cuzco zetelende incaheersers. Zij gaven de bouwmeesters van het indiaanse rijk opdracht een geheime stad te bouwen waarin het goud en de edelstenen van de natie zou kunnen worden opgeborgen zonder kans op ontdekking door de Spaanse conquistadores, die op dat moment in de zestiende eeuw al rovend en moordend bezig waren het inca-imperium te gronde te richten. Het geheim lekte evenwel al snel uit, zodat reeds in 1541 de Spaanse krijgsheer en kolonisator Gonzalo Pizarro vanuit Quito, tegenwoordig de hoofdstad van Ecuador, een veldtocht organiseerde om Paititi (oftewel El Dorado) te vinden. In de plaats van bergen goud ontdekten Pizarro en zijn manschappen de Amazonerivier.

Negentien jaar later, in 1560, volgde een expeditie op touw gezet door de toenmalige Spaanse onderkoning in Lima en toevertrouwd aan de bloeddorstige Lope de Aguirre, die zo wreed en beestachtig tekeerging dat zelfs zijn geharde soldaten er genoeg van kregen en hun wrede commandant uiteindelijk lieten vierendelen.

Sinds de zestiende eeuw is er haast geen decennium voorbijgegaan zonder een grootschalige zoektocht naar El Dorado. In 1997 liet de uit Noorwegen afkomstige woudloper Lars Hafskjold zich door de legende verleiden tot het uitrusten van een expeditie. De Noor vertrok met een vlot en twee plaatselijke gidsen uit de Boliviaanse rivierhaven Puerto San Fermín. Na vijf dagen varen had Hafskjold de Coloradorivier bereikt, waarop hij besloot zijn reisgenoten huiswaarts te sturen. Sindsdien is er van Lars Hafskjold taal noch teken vernomen.

Een dergelijk lot zal Palkiewicz waarschijnlijk bespaard blijven. Zijn expeditie laat zich leiden door satellietsignalen en weet zich gesteund door de modernste navigatiemiddelen en zoekapparatuur zoals bodemradar. Palkiewicz zei te verwachten ongeveer twee maanden onderweg te zijn. Het voornaamste doel van zijn expeditie is het in kaart brengen van het door mensenhanden aangelegde netwerk van tunnels en onderaardse kamers in en rond het eerder gevonden bergmeertje. Wanneer dit werk is voltooid, hoopt de Palkiewicz deze vreemde gangen te kunnen binnengaan, eerst met een robotwagentje. Wanneer dat lukt, is het de beurt aan de spelonkdeskundigen in de expeditie om een kijkje te nemen in de mogelijk nu hervonden incabouwsels.