Elk jaar rond deze tijd heeft iedereen een paar vrije dagen die christenen Pinksteren noemen. Ze herdenken die dag dat God Zijn Geest uitstortte op de eerste discipelen, wat hun leven grondig veranderde. De bevreesde vissers werden vissers van mensen.De Bijbel getuigt van hun verandering in het boek Handelingen, met name in hoofdstuk 4:1-20, waar de apostel Petrus het Sanhedrin te woord staat over het feit dat zij niet zwijgen kunnen over de gebeurtenissen rondom de gevangenneming en de kruisiging van Jezus. Ze zijn Gode meer gehoorzaam dan de mensen, omdat dit het enige juiste is wat zij kunnen doen.

Hier ligt de sleutel tot het succes van de evangelisatie van de vroege kerk. Wil de kerk vandaag in staat zijn haar roeping te vervullen om het Evangelie aan alle creaturen te prediken, dan zullen we dat voorbeeld moeten navolgen. De Heere Jezus zei het zo: Wacht eerst in Jeruzalem, ontvang de kracht van de Heilige Geest en ga dan in Zijn kracht heen en onderwijs de volken, op elk terrein van het dagelijks leven de wereld moedig confronterend met antwoorden uit het woord van God.

Met het gebod „wacht in Jeruzalem”, vroeg Jezus zijn discipelen niet alleen om daar letterlijk te blijven, maar ook om de hemelse Vader te bidden Zijn belofte van een andere Trooster te vervullen. Daarom waren zij op de dag van het pinksterfeest bijeen: ze waren aan het bidden.

Politiek correct
Op Pinksteren zou je je willen verheugen in honderden mensen die aan onze gemeenten worden toegevoegd. Het tegenovergestelde is echter waar: velen verlaten onze kerken. Als gelovige uit een andere cultuur zoek ik naar de reden voor deze ontwikkeling. Het schijnt me toe dat Europese christenen meer moeite doen om politiek correct te zijn -met andere woorden: niemand met hun boodschap te ergeren- dan om, ongeacht de consequenties, gewillig te zijn om met hun hele hart God te gehoorzamen. Het voorbeeld van de apostelen laat zien dat zij deze weg van politieke correctheid niet wilden gaan.

Andere segmenten van de samenleving vieren jaarlijks hun eigen feesten, bijvoorbeeld de Gay Pride en de carnavalsoptochten. Dan vraag ik me af waar de christenen in dit land zijn. Zullen zij eveneens openlijk opstaan en publiekelijk hun relatie met God vieren en Gods goedheid en genade uitroepen voor deze generatie?

Er zijn meer redenen. We hebben gebrek aan geloofwaardige voorbeelden van veranderde levens. Ik geef drie voorbeelden ter illustratie.

1. Onze kerken zijn vol gebroken gezinnen. Hoe bestaat het dat mensen in de naam van God een gezin stichten en er toch niet in slagen elkaar te vergeven en als één gezin samen te leven?

2. Het bestaan van vele kerken in allerlei vormen en schakeringen -wat duidt op een gebrek aan eenheid, terwijl er in God eenheid is: „Ik en de Vader zijn één”- is eveneens een vernietigend getuigenis tegen de kerk waarop we geen weerwoord hebben.

3. Christenen weten eigenlijk niet wat hun relatie met God met zich meebrengt. Miljoenen westerlingen menen dat christen-zijn uit niets meer bestaat dan geboorte in een ’christelijk’ gezin. Het dragen van de naam christenen betekent echter meer. Het betekent door Jezus Christus een levende relatie met God onze Schepper te hebben. Een relatie waarin je je dagelijks bewust bent van Zijn aanwezigheid in je leven en waarin je in liefde antwoordt op ieder woord dat Hij je leert verstaan.

Relevant
Rust niet juist Pinksteren ons toe om, naast andere dingen, vrees te overwinnen, zodat we de uitdagingen van onze tijd kunnen aangaan? De oorspronkelijke reden voor het pinksterfeest was het vieren van de oogst. Gods volk dankte God voor de oogst. In de tijd van de apostelen was er als gevolg van Petrus’ prediking met Pinksteren een werkelijk geweldige oogst van zielen. Duizenden mensen hadden berouw en bekeerden zich tot God.

Concluderend is dit de vraag waarvoor mijn broeders en zusters in Nederland gesteld worden: Waarom viert u Pinksteren en, ten tweede, maakt dit uw christendom relevanter voor de mensen om u heen? Laten we een voorbeeld nemen aan het eerste pinksterfeest om aan een kerk te bouwen waarvan de leden hartstochtelijk verlangen naar een rijke oogst van zielen. God is nog steeds dezelfde om te geven wat daarvoor nodig is.

De auteur is afkomstig uit Ghana en woont sinds dertien jaar in Nederland. Hij is lid van het leiderschapsteam van de International Christian Fellowship in Rotterdam.