Spanning in Egypte
Moslims ergeren zich in Egypte aan christelijke evangelisatie. Zeker als bekering ook nog eens fors in de publiciteit komt. Dat is het geval met de Egyptenaar Mohammed Beshoy Hegazy. Hij eist publiekelijk dat de overheid zijn overgang van de moskee naar de kerk officieel erkent. De ambtenaren weigeren dat. Het zou narigheid veroorzaken. De vader van Hegazy verklaarde namelijk dat hij zijn zoon wil terugbrengen tot de islam. Als dat niet zou lukken, beloofde hij hem te doden.
Waarom is trouwens de bedoelde officiële erkenning van belang? Elke Egyptenaar heeft verplicht een identiteitskaart. Die vermeldt zijn religie. Het legitimatiebewijs speelt een rol in het maatschappelijk verkeer. Het is van belang bij sollicitaties. Een nieuwe baas is bijvoorbeeld niet altijd bereid een christen aan te nemen. Want de islam beschouwt zo’n overgang als volstrekt illegaal. De aanduiding christen kan bij transacties belemmerend werken. Officiële erkenning door de regering zou een nieuw perspectief openen.President Mubarak van Egypte staat intussen welwillend tegenover christenen. Maar hij zit tussen twee vuren. De regering weerstaat de zogeheten Moslim Broederschap. Deze probeert concreet naar de macht te grijpen. Als die moslims aan de touwtjes zouden trekken, is het met de actuele, beperkte vrijheid voor christenen finaal gedaan. Indien het verzet van de regering echter gaat lijken op ’n manifestatie van liberaliteit, werkt dat contraproductief. Het zou moslims in de armen van de Moslim Broederschap drijven.
Verder moet de Egyptische regering rekening houden met andere krachten. Bijvoorbeeld met illegaal geweld, zoals van een vader die z’n tot de kerk overgegane zoon wil doden. Door armoede en emigratie van christenen krijgt bovendien moslimextremisme de kans in het zuiden van Egypte. Het heeft overigens onder goed opgeleiden nauwelijks aanhang. Ook die radicaliteit moet Mubarak in bedwang houden. De president is trouwens al 79 jaar. De vraag dringt hoe de situatie zich ontwikkelt na zijn vertrek.
Het is te simpel om op de situatie in Egypte zonder meer het etiket christenvervolging te plakken. Iemand kan wegblijven uit de moskee en voortaan naar de kerk gaan. Als de familie zich rustig houdt, kan hij -hoewel als moslim geregistreerd- min of meer als christen leven. Maar wie officieel van geloof wil veranderen, vraagt als het ware om narigheid. De overheid staat christenen een beperkte vrijheid toe. Er is geen sprake van formele vervolging. Maar wel van spanning, marginalisatie, discriminatie.
Overigens zitten in Egypte meer extremisten van islamitischen huize gevangen dan gewone christenen. En op het grondvlak is lang niet altijd sprake van ruzie. De orthodoxe bisschop Marcos zei recent tegen een verslaggever van deze krant een betere toekomst te verwachten. „Mensen bezoeken vaker de kerk. Zelfs sommige moslims proberen -meer dan voorheen- ons te begrijpen. De relatie met de regering wordt beter. Maar”, zei hij, „Gods zegen betekent natuurlijk niet altijd welvaart.”
Het is voor christenen in Egypte meer dan voorheen mogelijk via het geschreven woord uit te leggen wat zij geloven. De toegang tot media als de televisie blijft echter erg beperkt. Een van de weinige presbyteriaanse predikanten in Egypte -hij studeerde ooit in Wheaton- verklaarde: „Wij hebben er ook geen recht op te leven als we niet bereid zijn iets te doen voor ons volk vanuit de navolging van Christus. Indien ik Jezus wil volgen, kost dat veel, nee, Hij vraagt alles.”
De geconstateerde druk op christenen komt dus in elk geval in Egypte niet zonder meer bij de tussen de partijen door laverende regering vandaan. Door religie en familieverhoudingen groeien vaak de spanning en het geweld. Daar is de weerstand van de overheid tegen christenen niet minder ernstig om.
