Het is zondagavond 9 januari 1994 als twee rechercheurs bij de twintigjarige Nataschja op de stoep staan. Christel, die aan de overkant woont, leeft niet meer. De twee willen informatie over haar. Ze zeggen niet wat er met de jonge stewardess is gebeurd. Wanneer Nataschja aandringt, geven de rechercheurs het toe: Christel is die middag dood gevonden in het huisje van haar oma. Vermoord.Van der Stelt: „Ik kon het niet geloven, want ik was de dag ervoor nog bij haar geweest. Ik moest de hele tijd huilen. Maar vanaf de dag erna heb ik geen tranen meer gehad. Ik was gechoqueerd. Ik dacht: Waarom is Christel vermoord, en wat zal er nu met mij gebeuren? Ik was immers haar hartsvriendin.” Een langdurig proces volgt. Van der Stelt wordt voortdurend door de politie bevraagd, in de hoop dat ze waardevolle informatie heeft. „Ik heb de politie onder andere acht dagboeken laten lezen die Christel en ik hadden geschreven. Daarin stonden namen van enkele mannen die wij kenden. Maar geen van hen is de dader.”

Tien jaar
Nataschja en Christel kenden elkaar ten tijde van de moord al zo’n tien jaar. „We waren vijf jaar lang elkaars hartsvriendin. We trokken bijna dag en nacht samen op. In het weekend gingen we altijd samen uit.” Christel wordt door velen beschreven als iemand die te veel vriendjes had. Van der Stelt vindt dat onterecht. „Als twintigjarige ontmoet je veel jongens. Maar dat is nog geen reden tot moord. Ze was op zoek naar de ware en wilde graag een gezin met vier kinderen. Ik heb zelf nu twee kinderen. Ik vraag me wel eens af hoe Christel het nu zou hebben gehad als ze nog leefde.”

Na vijf weken worden er enkele verdachten gepakt. Twee van hen, Wilco Viets en Herman du Bois, zouden Christel hebben verkracht en vermoord. Twee anderen zouden van buiten het huis hebben toegekeken. „Ik was op die twee erg kwaad. Want waarom hadden zij niet ingegrepen?”

Nataschja volgt de hele rechtszaak op de voet. Ondanks dat Viets en Du Bois een bekentenis intrekken, moeten ze jarenlang de cel in. Een sluitend bewijs komt er echter niet. Het gevolg is dat ze worden vrijgesproken en een grote som geld meekrijgen. De vrijspraak zorgt voor gemengde gevoelens. „Ik dacht: laat nu de echte dader maar opstaan. Zolang die niet is opgepakt, blijven Viets en Du Bois rondlopen met het stempel dat zij verdachten zijn geweest.” Van der Stelt wil niet te veel woorden aan hen vuil maken. Maar duidelijk is dat ze weinig met deze mannen op heeft. „Het blijven vage figuren.”

De vrijlating betekent ook dat de zaak nog steeds niet is opgelost. Inmiddels is het derde onderzoek naar de moord gaande. Zes rechercheurs zijn fulltime op zoek naar de dader. Van der Stelt schat de kans dat hij alsnog wordt gepakt op 70 procent. Het is daarbij niet uitgesloten dat het om een buitenlander gaat. „Christel werkte bij United Airlines. Ze had een postadres in Londen. De mensen met wie ze daar contact had, kende ik niet. Ze ging om met onder andere Engelsen en Amerikanen.” Toch is het ook nog steeds mogelijk dat de dader op niet al te grote afstand woont, ondanks dat vrijwel alle mannen in Putten en directe omgeving meewerkten aan een DNA-onderzoek.

Geen feiten
Nu, veertien jaar na de moord, kan Van der Stelt er wat beter mee omgaan. Dat komt vooral doordat ze het afgelopen halfjaar heeft gewerkt aan haar ongeveer 130 pagina’s tellend boek, met de titel ”Verdriet zonder tranen”. Ze presenteert het volgende week donderdag. Behalve de uitgever, heeft nog niemand het gelezen, ook haar man niet. „Ik beschrijf in het boek nauwelijks feiten. Die zijn namelijk al bekend. Het gaat vooral om mijn kant van het verhaal. Die is nooit echt naar buiten gebracht.” Ze wil vooral weten waarom de dader tot de moord is gekomen. „Wie de dader is, maakt me niet direct uit. Maar ik ben benieuwd wat hij te zeggen heeft. En hoe kan iemand veertien jaar zwijgen?”

Maar zelfs als de dader wordt gepakt, is het dan ooit mogelijk om de moord te verwerken? „Het blijft altijd een deel van je leven. Ik blijf Christel missen.”