„Je zou juist denken dat dit land, dat zich probeert te profileren als ecotoeristische bestemming, zich in zou zetten om alles wat leeft en beweegt in de wereld te beschermen”, zegt Farah Obaidullah van Greenpeace. Zij maakt deel uit van een tweekoppige delegatie die heeft geprobeerd Suriname op andere gedachten te brengen.Als enige land in Zuid-Amerika is Suriname niet tegen de Japanse walvisvaart. Obaidullah begrijpt na gesprekken met verschillende topambtenaren nog steeds niet wat de achterliggende gedachte is. „Steekhoudende argumenten hebben we in ieder geval niet gehoord. Maar Japan richt zich vooral op ontwikkelingslanden om zich aan te sluiten bij de Internationale Walviscommissie (IWC), waar overigens maar tachtig landen lid van zijn, maar die wel besluit over het aantal walvissen dat jaarlijks mag worden gedood. In ruil voor de steun biedt Japan hulp bij bepaalde projecten. Daar zijn regeringen van arme landen gevoelig voor.”

In Suriname wordt op kosten van Japan momenteel een modern visserijcentrum gebouwd, waarmee een bedrag van zo’n 6 miljoen euro is gemoeid. Volgens Japan valt dit binnen het kader van gewone ontwikkelingshulp; Greenpeace en veel Surinamers beschouwen het echter als een vorm van omkoping. Het zou Obaidullah niet verbazen als Japan ook de lidmaatschapskosten voor het IWC -in het geval van Suriname bijna 10.000 euro per jaar- betaalt. „Maar dat kunnen we niet bewijzen.”

Het vermoeden bestaat dat er ook andere, persoonlijke belangen meespelen. Tijdens een recente conferentie op het Caraïbische eiland St. Kitts verbleven de delegaties uit onder meer de Verenigde Staten en Argentinië in gewone, niet al te dure hotels. „De Surinaamse afgevaardigden logeerden in het peperdure Marriothotel, waar ook de Japanners hun kamers hadden. Dat geeft te denken.”

Lachwekkend vond de Greenpeacedelegatie de redenering van een functionaris van het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij, die tevens de Surinaamse vertegenwoordiger is binnen de IWC. „Hij zegt dat op walvissen mag worden gejaagd omdat ze te veel vis zouden eten, Om die reden zouden ze de belangen van de visserijsector schaden. En hij kon het weten, zo zei hij, want hij was in het Sea Aquarium in het Amerikaanse Miami geweest en had met eigen ogen gezien dat dolfijnen heel veel vis eten. Dat was voor hem het bewijs.

Hij baseert zich echter op propagandamateriaal van Japan, wat door wetenschappers en andere deskundigen als volledige onzin wordt bestempeld. De meeste walvissoorten eten niet eens vis, maar plankton. Dat de visbestanden afnemen, heeft alles te maken met overbevissing en vervuiling van de oceanen, dus daaraan is de mens schuldig. Met Japan voorop, want dat is een van de landen waar de meeste vis wordt gevangen.”

Volgens Obaidullah is Greenpeace niet per definitie volledig tegen de walvisjacht. „Inheemse volken die van oudsher jagen en er voor hun voortbestaan van afhankelijk zijn, moeten dat kunnen blijven doen. We zijn tegen de jacht voor puur commerciële doeleinden. Dat is ook de reden dat we naar Suriname zijn gekomen. We hebben niet de illusie dat de regering tijdens de komende IWC-vergadering, in juni, opeens anders beslist. Maar we willen de Surinamers bewust maken van het feit dat hun regering namens hen een besluit heeft genomen, waar de bevolking zelf waarschijnlijk niet achter staat. Door zich zo op te stellen, brengt de regering schade aan Surinames imago toe.”