De vakbonden hebben de acties gisteren aangekondigd. Reden: de Europese liberalisering van de postmarkt gaat ten koste van de positie van het postpersoneel. En dus heet het tijd te zijn voor estafettestakingen.Om nou te zeggen dat staken ingebakken zit in onze cultuur, dat gaat wel erg ver. Polderen -allerlei vormen van overleg- ligt de Nederlander van nature beter dan het werk erbij neergooien. Massale acties en demonstraties zoals die zich voordoen in sommige Europese landen of op andere continenten zijn hier niet aan de orde van de dag. Gelukkig niet. Akkoord, Nederland kent zijn Malievelddemonstraties. Onderwerpen als WAO, VUT, werkloosheid en kruisraketten brachten honderdduizenden mensen op de been. Vaak werden die manifestaties omlijst door tal van andere actiemomenten, waaronder ook het stakingswapen. Maar schering en inslag? Nee. De postbodes leggen het werk dus neer. Dat gebeurde al vaker dit jaar, in andere sectoren. In de kleinmetaal bijvoorbeeld. Daar liepen de cao-onderhandelingen in januari vast. Ongeveer 400.000 werknemers kwamen in actie.

De acties van de politiebonden liggen eveneens nog vers in het geheugen. Ook hier was de cao inzet. Kort door de bocht: werkgever (minister Ter Horst van Binnenlandse Zaken) en werknemers vonden elkaar niet op het punt van salaris. Agenten voerden minder surveillances uit, streken eerder met de hand over het hart als het ging om het uitdelen van boetes en deelden pamfletten uit aan het publiek. Het went nooit, dat gestaak. Zeker niet als die acties geledingen in de maatschappij raken die part noch deel hebben aan het conflict. Een lege brievenbus kan heel vervelend zijn. Solidariteit is een groot goed, maar de liefde moet wel van verschillende kanten komen. Er zullen weinig burgers in Den Haag en Amsterdam langs de kant van de weg staan te applaudisseren volgende week omdat de post niet wordt bezorgd. Dat zegt veel. Actievoerders moeten deze punten betrekken bij hun besluiten.

Hoe publieksvriendelijk ook, stakingen hebben vaak iets van hardheid in zich. Vanzelfsprekend wellicht, er is immers sprake van een conflict. Toch sprak minister Ter Horst in het geval van de onderhandelingen over de politie-cao over verruwing en korte lontjes. Zij maakt zich daar terecht zorgen om. Die kant moet het niet op. De RMU wijst staken principieel af. Het mag alleen als doorwerken zonde is, zo luidt het standpunt van de christelijke vakorganisatie al jaren. Die definitie betekent dat overleg tussen partijen tot hoge norm wordt verheven. Niet om maar aan de praat te blijven, overigens. Er zullen wel degelijk knopen moeten worden doorgehakt. Want het is niet zo dat stakers per definitie geen punt hebben. Verre van dat. Inkomenspositie, baanzekerheid en ontwikkelingsperspectief zijn zomaar in het geding in een vrijemarkteconomie. Soms moet de vuist dan op tafel. Op de onderhandelingstafel dus.