Door de mand
In de tijd dat het politieke landschap nog overzichtelijk was opgedeeld in links en rechts, was het nooit moeilijk Mohammed Rabbae ergens onder te brengen. Hij groeide op in zijn vaderland Marokko, in een studentenorganisatie die gelieerd was aan de Socialistische Partij. Na zijn vlucht in 1965 naar Nederland voelde hij zich het meest aangetrokken tot de communistische kringen rond studentenleider Ton Regtien. Met graagte deed hij in 1969 mee aan de bezetting van het Maagdenhuis, een voor die tijd ongehoorde provocatie van het gezag.
Uiteraard nam hij deel aan de protesten tegen de Amerikaanse oorlogsactiviteiten in Vietnam en ook het Palestina Komitee kon op zijn steun rekenen. Dit comité is nu een geaccepteerde belangenorganisatie, maar was toen verdacht omdat het onverholen sympathiseerde met de Palestijnse PLO. Dat was in die dagen een gangsterbende die niet terugdeinsde voor bloedige kapingen en gijzelingsacties.Waar moeten we het nog meer over hebben? Dat hij bevriend was met Ibrahim al-Baz, de Palestijn uit Vlaardingen die eerder met explosieven was gepakt op een Franse luchthaven? Of, om een stap in de tijd te maken, over zijn deelname aan de pro-Palestijnse demonstratie in 2002 in Amsterdam die uitliep op een antisemitische provocatie? Of over zijn lidmaatschap van de Tweede kamer voor GroenLinks en zijn poging om samen met de vroegere communiste Brouwer leider te worden van de partij? Of over zijn recente pogingen om Wilders voor de strafrechter te slepen vanwege diens film ”Fitna”?
Kortom, Rabbae is links. Niet zomaar een beetje, maar ultralinks. Over zijn betrokkenheid bij de islam liet Rabbae zich niet zo vaak uit. Als je echt links was, scoorde je geen punten als je er prat op ging moslim te zijn. Zo nauw luisterde dat toen. Hij was ook zeker niet streng-islamitisch opgevoed maar dat zijn ouders hem naar de profeet hadden genoemd, was geen toeval. Het zat best wel diep en zo was dat ook bij zoon Mohammed. Dat bleek wel tijdens dat enkele moment dat hij uit zijn progressieve rol viel, bijvoorbeeld rondom de fatwa die de meedogenloze ayatollah Khomeiny in 1989 uitsprak over de auteur van ”De Duivelsverzen”, Salman Rushdie. „Al was ik de laatste moslim in Nederland, dan nog zou ik mijn best doen het boek te laten verbieden”, liet Rabbae zich indertijd ontvallen.
Deze week pleitte hij voor de oprichting van een moslimpartij. Volgens hem is de tijd rijp voor zo’n partij. Moslims verlangen daarnaar, zo stelde Rabbae. Dat pleidooi deed hij in zijn hoedanigheid van voorzitter van het Landelijk Beraad Marokkanen en is daardoor niet zonder betekenis.
Geen links-radicale acties dit keer, geen cryptoanarchistisch geflirt, maar een openlijke vrijage met de islam. Weliswaar zegt Rabbae geen fundamentalisten in zijn moslimpartij te willen, maar dat lijkt meer een loze bezweringsformule dan het serieus opwerpen van een dam. Het gros van de islamitische organisaties die ertoe doen, wordt bedreigd door fundamentalistische invloeden van buitenaf.
De oproep van Rabbae valt moeilijk los te zien van eerdere pogingen van ultralinks om een coalitie met orthodoxe moslims te smeden. Zo probeerden de Internationale Socialisten al eerder een alliantie aan te gaan met de antisemitische AEL van Abou Jahjah. Nog niet zo lang geleden organiseerden ze een gezamenlijke herdenking van de beruchte oprichter van Hamas, Ahmed Yassin. Tegen die achtergrond is het niet eens zo verwonderlijk dat Rabbae zich ontpopt als hoeder van de islam.
Op dezelfde dag dat Rabbae zijn initiatief bekendmaakte, stond in de krant dat de commissaris van de Koningin in Noord-Holland, Borghouts, moest afzien van een uitstapje naar China. Hij wilde daar ten tijde van de Olympische Spelen samen met een viertal gedeputeerden acte de présence geven om Chinese ondernemers op de gedachte te brengen zich in Noord-Holland te vestigen. De gelikte folders lagen al gereed, maar de reis moest tot groot verdriet van de Noord-Hollandse bestuurders worden afgeblazen. De regels van de organisatie van de Olympische Spelen verbieden zulke activiteiten. Jammer, jammer.
Het saillante is dat commissaris Borghouts een prominent lid is van GroenLinks, een partij die bijvoorbeeld de aanleg van nieuwe bedrijventerreinen aan banden wil leggen en geen officiële handelsdelegaties naar China wil sturen vanwege de situatie in Tibet. Niettemin was Borghouts vast van plan naar Peking af te reizen om Chinese ondernemers te masseren. Neemt u maar van mij aan dat er dan geen biologische chocolademelk wordt geschonken of dat er op vegetarische groenteburgers bij de McDonald’s wordt getrakteerd. Zo vielen er op één dag twee prominente GroenLinksers door de mand. De één zette zijn partij voor schut door het aan te leggen met orthodoxe moslims en de ander wilde graag op snoepreis om kapitalistische Chinezen te paaien. Het kan raar lopen.
