„Bij bezoeken aan molens vroeg de prins altijd naar de molenaar zélf. Daar knoopte hij een gesprek mee aan. Ik herinner me dat hij eens een boeket van een lief meisje van vier jaar kreeg aangeboden. Anderhalf uur later, kort voordat de prins in zijn auto zou stappen, vroeg hij: „Waar is dat meisje gebleven?” Hij wilde haar nog een aai over haar krullenbol geven.”

Prins Claus, beschermheer van De Hollandsche Molen, zat in de commissie die het duizendste examen voor vrijwillig molenaar afnam. „Dat ging hem goed af”, blikt Van Es terug. „Hij deed dat op een heel aardige manier. Hij wist mensen in zijn omgeving op hun gemak te stellen.”

Details interesseerden de prins. „Zo maakte hij een foto van de rieten wand van een wipmolen in Dussen, in Noord-Brabant. In dat rieten dak zaten allerlei prachtige figuren. Daar genoot de prins van. Later zei hij me dat de foto goed was gelukt.”

Tijdens molenhappenings beperkte de prins zich niet tot conversaties met „het formele gezelschap”, weet Van Es. „Het aardige was dat hij ook in gesprek ging met belangstellenden uit de omgeving. Verder vond hij het leuk om af en toe actief bezig te zijn. Zo stond hij in het molenmuseum in Zuidlaren met flair aan een of ander wiel te draaien.”

Claus blies zijn partijtje mee in discussies over ruimtelijke ordening. „Dan gaat het bijvoorbeeld om het probleem van hoge bebouwing in de buurt van molens, waardoor de wind niet goed bij een molen kan komen. De prins zei dan tegen bestuurders: „U zou daar in uw bestemmingsplan rekening mee kunnen houden.””