In ”De jakobsladder” van Maarten ’t Hart zegt de grootvader tegen zijn kleinzoon, de ik-figuur: „Wat zou de zin ervan zijn dat wij tot in alle eeuwigheid voor zijn troon in witte bruidsjurken zouden moeten staan juichen? Niet alleen zou ik dat geen twee minuten volhouden, maar ’t zou toch ook totaal zinloos zijn?”Twee schrijvers die een totaal verschillend beeld geven van het hiernamaals. Dat hoeft niet te verwonderen, want Nijenhuis was een christen, terwijl Maarten ’t Hart een rabiate godloochenaar is. Toch zou ik niet graag alle christenen de kost geven die diep in hun hart de karikatuur van ’t Hart op hun netvlies hebben staan als ze aan het eeuwige leven denken. Onafgebroken zingen voor de troon van God, voor velen is het een weinig aanlokkelijk perspectief, al zal geen rechtzinnig christen dat hardop zeggen.

Maar hoe komt het toch dat de nieuwe aarde, waarover de Bijbel toch ook nadrukkelijk spreekt, nagenoeg volkomen uit het collectieve bewustzijn van christenen (en niet-christenen) is verdwenen? Wie gelooft, komt in de hemel, dat staat voor de meesten niet ter discussie. Zo waarschuwen de kanttekenaren bij Openbaring 21:2, waar gesproken wordt over het nieuwe Jeruzalem dat uit de hemel neerdaalt: „Niet dat de woonplaats der zalige gelovigen hiernamaals buiten den hemel zal zijn.”

Nu is het zo dat de Schrift in menselijke beelden spreekt over God en over het hiernamaals. En dus ook over de nieuwe aarde. Het zijn zaken die ons verstand, ons begrip, ons voorstellingsvermogen ver te boven gaan. Maar waarom zijn we geneigd om de nieuwe aarde zo onaards op te vatten? Passen paradijsachtige beelden bij voorbaat niet bij de gedachte dat het „in de hemel” uitsluitend gaat om de nabijheid van God en dat al het aardse dan heeft afgedaan?

Eens schiep God hemel en aarde, en het was zeer goed. Is het echt ondenkbaar dat God in Christus een nieuw begin maakt en het oorspronkelijke plan alsnog ten uitvoer legt? Dat God alsnog de aarde schept die in veel opzichten lijkt op de paradijselijke wereld waarin Adam en Eva eens leefden?

Er zijn zelfs theologen die naar aanleiding van Openbaring 21:24 en 26 de vraag stellen wat er van het huidige cultuurgoed mee de eeuwigheid in gaat. Zij kunnen zich niet voorstellen dat Bachs ”Matthäus Passion”, Rembrandts ”Nachtwacht” en Bunyans ”Christenreis” in het eindoordeel definitief zullen verdwijnen. Dat is pure speculatie. De wens is hier de vader van de gedachte, want de Bijbel zelf geeft er geen enkele grond voor. Integendeel, de elementen zullen branden en vergaan, en de aarde en de werken die daarin zijn, zullen verbranden (2 Petrus 3:10).

Overeind blijft dat we met Petrus, naar Gods belofte, nieuwe hemelen en een nieuwe aarde verwachten, waarin gerechtigheid woont. Daarom kan de vraag worden opgeworpen wat voor effect de al eeuwen bestaande beeldvorming heeft gehad en nog heeft op de werfkracht van het christendom. Laten christenen geen gouden kansen liggen om anderen -menselijk gesproken- in aanraking te brengen met de God Die hemel en aarde gemaakt heeft? Kansen om een heerlijk toekomstperspectief te bieden waarvoor de Bijbel de bouwstenen aandraagt?

„Ik maak alle dingen nieuw”, belooft God. De hemelen, maar ook de aarde. Deze woorden zijn waarachtig en getrouw. Komt er een nieuw paradijs op aarde? Misschien zullen er Ezens zijn die daar mogen spitten zonder moe te worden.

Reageren aan scribent? beeldenstorm@refdag.nl.