De predikant uit Cardiff ging in op de redenen van de conferentiedeelnemers om naar Leicester te komen. „Predikanten komen samen zoals een gemeente samenkomt: om geleid en geholpen te worden.”Hij gaf daarbij aan dat de context waarin ze werken niet eenvoudig is. „De boeken van natuurwetenschapper Richard Dawkins zijn de meest populaire lectuur van de theologische boekenafdeling op dit moment.”

Een van de doelen van de conferentie is dan ook leren omgaan met onvrede en spraakverwarring in een veranderende tijd, stelde Williams. „We komen niet slechts bijeen om elkaar als vrienden te ontmoeten, om de inhoud van de lezingen tot ons te nemen, maar ook om tot volledige communicatie van de boodschap te komen. Kruis en opstanding moeten niet met woorden alleen gepredikt worden. We mogen ze ook delen, vertrouwen en beleven. Wanneer wij grote dingen verwachten, delen we meer mee dan wij met woorden kunnen doen.”

Tegenwicht
Dr. Joel Beeke sprak naar aanleiding van 1 Korinthe 1:17-2:5 over de wijze waarop Paulus Christus predikt. Beeke ontdekte de puriteinen als acceptabel tegenwicht voor zijn eigen kerkelijke traditie, zo zei hij. William Perkins’ duidelijke punten over hoe men moet preken brachten hem later echter in conflict met leden van zijn gemeente. Vooral zijn christocentrische prediking viel niet bij alle gemeenteleden in goede aarde. Terwijl hij meende juist daarin voet bij stuk te moeten houden.

Beeke: „Christus prediken is het belangrijkste wat er is. Christus en Zijn kruis vormen de enige krachtige en reddende boodschap. Zowel in vorm als in inhoud dient alles op Christus gericht te zijn. Hij redt op een wijze waardoor Hij alle eer ontvangt. Paulus cijfert zichzelf weg zoals Christus zichzelf wegcijferde, zodat Hij de eer ontvangt.”

God wordt vooral geëerd in de gebeden die op Zijn eigen Woord geënt zijn, als wij Zijn woorden nabidden, zei Beeke. „Slechts waar Christus in het midden staat, wordt de Schrift evenwichtig gepredikt, omdat de Schrift zelf Christus in het midden plaatst.”

In een volgende lezing sprak Beeke over het vierde kruiswoord: ”Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten”. „In het lijden proeft Christus de pijn van het onbeantwoord bidden, van ondragelijke spanning, van de zonde zonder dat de straf daarop verminderd wordt en van onbeantwoorde solidariteit. De schande en absurditeit van het kruis tonen ons ten diepste de irrationaliteit van de zonde. Deze waarneming verliest haar scherpte als wij menen dat Christus mét ons leed en niet in plaats van ons.”

Ten slotte wees Beeke op de liefde waarin de gehele Drie-eenheid betrokken was, zodat in de godverlatenheid ook de Vader en de Geest in onbegrijpelijke, alles opofferende liefde aanwezig waren.

Verloren zoon
Ds. Stuart Olyott hield een lezing over het wezen van pastoraat. „De herder moet beseffen zelf schaap te zijn. De gehele kudde in al zijn verscheidenheid vraagt onze onophoudelijke zorg en opofferende liefde. Het kennen en doorgronden van individuele gemeenteleden is een vereiste. In de prediking hoort de noodzaak tot gemeenschap op duidelijke wijze zichtbaar te worden.”

Aan de hand van veel praktijkvoorbeelden toonde Olyott hoe de gemeente Gods gestalte moet krijgen. „De houding van een pastor is niet ernstig genoeg als hij meent dat hij beter zijn best moet doen of het pastoraat anders moet organiseren. Zijn ontoereikendheid wordt het beste verwoord in het gebed van de verloren zoon.”