Kleinste kipje gedraagt zich groots en fier
Al zijn de kleinste niet hoger dan een colablikje, hun ego rijst daar ver bovenuit. Het kleinste kipje ter wereld kijkt fier om zich heen, speurend of er soms bewonderaars in de buurt zijn.
De Fries Klaas Dillema uit Dantumadeel fokt serama’s, een kippensoort die oorspronkelijk uit Maleisië komt en pas sinds anderhalf jaar in Nederland te vinden is. Zijn adres en eigenlijk ook zijn naam zijn geheim, zegt hij bij een eerste telefoontje, want de kipjes zijn nogal waardevol: 300 euro voor een paartje.En schurken hebben het op andermans vogels voorzien, weet Dillema. In het zuiden van Nederland werden de afgelopen maanden flamingo’s, kangoeroes en tientallen papegaaien gestolen.
Dat kippen ook onder de kostbare vogels kunnen vallen, is voor bepaalde ervaren fokkers even slikken. Op de website van de seramaclub -in oprichting- klinkt een kritisch geluid. Zelfs raszuivere kippen brengen amper 25 euro op, aldus de criticus, en serama’s zijn nog niet eens erkend als ras: „Als ik dergelijke dieren bij een boer op het erf zou zien lopen, zou ik denken: Wat loopt daar nou weer voor rommel?”
Een leek op kippengebied die door de firewall van Dillema komt, ziet in zijn schuur vooral leuke kippetjes en schattige kuikentjes. Ze zijn er in wit en zwart, bruin en grijs, gestippeld (gepareld heet dat) en in een combinatie van al die kleuren. De maten verschillen. De kip met de hoogte van een colablikje zit er, maar er zijn ook grotere. Ze worden onderscheiden in drie gewichtsklassen; de gewichten lopen uiteen van amper 200 gram tot 600 gram.
Wat maakt een serama tot een serama? Het vreedzame karakter is een belangrijk kenmerk, zegt Dillema. Hij wijst op twee haantjes die met een hennetje in een hok wonen. „Kippenliefhebbers kunnen het niet geloven als ze dit zien: andere rassen zouden elkaar in de veren vliegen en het hennetje slopen.”
Niet alleen onderling viert het motto ”make peace, not war” hoogtij. Ook richting mensen zijn de kippen vriendelijk. „Ze trekken nog eerder naar mensen toe dan naar soortgenoten. Neem dit bruine hennetje. Als het even kan, rijdt het een rondje mee op de voederkar.”
In Maleisië heeft „een beetje dorp” een dorpshuis waar iedere zaterdag een seramashow wordt gehouden, vertelt Dillema. De bevolking trekt er met een serama in een mandje heen en showt hem los op een tafel. „Een serama is qua karakter helemaal geen kip meer. Het is geen vleeskip, geen legkip, en eigenlijk ook geen tentoonstellingskip - het is een huisdier.”
Intussen is het beestje nog geen erkend ras. Voor erkenning moet een fokker naar de Nederlandse Bond van Hoender-, Dwerghoender, Sier- en Watervogelhouders (NHDB). Dillema werkt daaraan door ze bijvoorbeeld kleurecht te fokken.
Vanwege dit streven naar erkenning moet Dillema streng zijn, zelfs tegen kuikentjes. Argwanend bekijkt hij een pluizig beestje dat de pootjes wat wijd uit elkaar heeft staan. Het lijkt te wijzen op spreidpoten, zegt hij, en om een goed kippenras te krijgen moeten de dieren dat niet hebben.
Het grootste deel van de eieren van de serama komt niet eens uit. „Veel kuikens sterven vlak voordat ze uit het ei komen.” Hij is bezig uit te zoeken hoe dat komt. Een enkel dier legt nooit eieren. Dillema wijst op een hennetje: „Zij is te klein. De natuur trekt aan de rem.”
En: „Eieren voor bij ’t ontbijt? Je hebt wel vier eitjes nodig om een boterham te kunnen bedekken”, schreef seramafokker Sigrid van Dort in Levende Have van februari, een tijdschrift voor hobbydierhouders. Van Dort zet samen met Dillema een seramaclub op.
Van ruim honderd eieren was de opbrengst deze keer 21 kuikentjes, aldus Dillema. De eerste vier, vijf maanden veranderen de dieren vervolgens zo erg dat hij tot die tijd geen zinnig woord kan zeggen over hun uiterlijk. Met twaalf maanden zijn ze op hun mooist.
Hier pronkt een fiere haan die qua model perfect is; ginds staat er eentje met een frommelstaart. Maar als het goed is, valt hun nageslacht ooit onder een rasstandaard, waarbij ze niet in hoogte, maar in gewicht worden gemeten. Aan Dillema zal het niet liggen. „Mijn ideaalbeeld is een ras dat in Europa algemeen verkrijgbaar zal zijn, maar tegelijk een beetje exclusief blijft.”
De kipjes zijn volgens hem zelfs in huis te houden. En de poepjes die ze achterlaten dan? „Ze legen maar twee keer per dag hun dikke darm, wat dunne, stinkende poep oplevert. Verder hebben ze net als iedere andere gezonde kip vaste poepjes.” De kleinste ter wereld, zo ongeveer.
