Luidruchtig trekt de Canta op. Met een vaartje van 40 kilometer per uur snort het voertuigje over het industrieterrein in Veenendaal. Gas geven is in dit exemplaar lastig. Het gaspedaal zit links. Het rempedaal ook. De vierwieler is aangepast voor een klant met een verlamming rechts.

De fabrikant van invalidenvoertuigen produceert per jaar zo’n 300 Canta’s. Rode, witte en grijze. Hoge, hoekige modellen in een Spartaanse uitvoering. De wet eist een smal voertuig, de ergonomie een hoge instap. „Alles wat je nodig hebt, zit erop. Meer is niet nodig”, legt marketingmanager Frank Vermin uit. „Je zit droog en je bent mobiel.” Een Canta heeft twee versnellingen: één voor vooruit en één voor achteruit. De types GLX en Jubileum zijn iets comfortabeler uitgevoerd.

Elk invalidenvoertuig dat de fabriekshal in Veenendaal verlaat, is uniek. „Alle Canta’s zijn aangepast aan de eisen van de gebruiker. Wij vragen nooit wat een bestuurder niet meer kan, maar juist wat hij nog wel kan. Daar bouwen wij een auto voor.” Volledig handgemaakt maatwerk.

De Canta’s zijn een begrip onder Nederlandse gehandicapten. In totaal rijden er zo’n 2000 rond. Met de invalidenwagen is zo ongeveer alles toegestaan. Rijden zonder rijbewijs. Op de weg, op het fietspad, op het trottoir. Parkeren voor de winkeldeur. Met een breedte van 1,10 meter, een maximumsnelheid van 45 kilometer per uur en een gewicht van hooguit 350 kilo voldoet het 5,5 pk leverende tweepersoonskarretje (motorinhoud 200 cc) zeer wendbaar in het stadsverkeer.

Gemeentebesturen mogen de Canta via de Wet voorzieningen gehandicapten verstrekken aan mindervaliden. De wagen -kostprijs ruim 11.000 euro, exclusief aanpassingen- valt onder het lage BTW-tarief van 6 procent. De helft van het aantal invalidenwagens verdwijnt daarom naar gemeenten, de andere helft naar particulieren.

Waaijenberg krijgt met enige regelmaat bijzondere aanvragen voor informatie. Uit Irak, Griekenland of Afrikaanse landen. „Een man uit Irak wilde importeur worden. Ze hebben daar geen idee wat voor voertuig dit is.” Meestal waaien de aanvragen over. Hetzelfde verwachtte Vermin een halfjaar geleden van een informatieaanvraag van de Grontmij. Het pakte anders uit.

Het Nederlandse ingenieursbureau moet in de Chinese stad Urumqi gasleidingen controleren. Het gemeentelijk leidingnet wordt uitgebreid en de Chinezen hebben de Nederlanders gevraagd eventuele lekkages op te sporen. De Grontmij moet voor het snelle werk in smalle steegjes en straatjes een compact, wendbaar vierwielertje hebben.

De ingenieurs lieten hun oog -behalve op de Smart- ook op de Canta vallen. „Het voordeel van ons product is dat het eenvoudig is om te bouwen. Bovendien hoeft het voertuig voor dit werk geen 120 kilometer per uur te kunnen rijden.” De Nederlandse overheid en banken steunen het project. Daarom moeten de geleverde goederen minimaal voor 60 procent uit Nederlandse producten bestaan.

Mede daarom is de keus op de Canta gevallen. De order van vier stuks is getekend. Vermin grijnst. „De motor komt uit Japan, de versnellingsbak uit Italië, de stoelen uit Portugal, de carrosserie uit België, de kabelboom uit Turkije en de variomatic uit Amerika.” Maar eerlijk is eerlijk, de compleet geassembleerde Canta is een Nederlands fabrikaat.

De kale Canta’s zijn opgetuigd met een plaatsbepalingssysteem (GPS), een gasdetectiesysteem en een zwaailicht. Stiekem hoopt de Veenendaalse fabrikant op meer belangstelling. „China is een groot land. Je weet nooit hoe een koe een haas vangt.”