In de romans die Van Zijtveld-Kampert schreef voor de Groene Ankerreeks van uitgeverij Groen ging ze moeilijke thema’s als homofilie, incest en dementie niet uit de weg. „Ik houd niet van nietszeggende flutverhalen over een stel dat elkaar aan het eind van het boek eindelijk krijgt. Mij interesseert veel meer hoe mensen met hun zorgen en problemen én met hun geloof in hun leven een begaanbare weg vinden”, zei ze ooit in een interview.Een artikel waarin een predikant zijn nood klaagde over het gebrek aan goede kinderboeken voor het zondagsschoolwerk was voor Wil van Zijtveld-Kampert de aanleiding de pen ter hand te nemen. Dat leidde tot ruim tien kinderboeken en vele korte verhalen voor kinderen en volwassenen in de familiebladen De Schakel en De Gezinsgids, het jeugdblad Kind en Evangelie en het Reformatorisch Dagblad. Voor De Schakel schreef ze de veelgelezen rubriek ”Mijmeringen van het platteland”.

Haar werk was geen literatuur, besefte Van Zijtveld-Kampert. „Dat ligt boven mijn vermogen.” Puur voor de verstrooiing schrijven lag haar niet. „Het christelijke moet er echter niet dik bovenop liggen. Het geloof dient in het verhaal verweven te zijn, zoals ik me mijn eigen leven niet kan indenken zonder geloof in God. Zeker als het om de diepste gevoelens gaat, kan ik in de verhalen niet anders dan de relatie met God erbij betrekken.” Van Zijtveld-Kampert wilde „vooral de gedachte doorgeven dat God een helpende God wil zijn, voor ieder mens. Heel bewust probeer ik een deur naar wat aards geluk open te houden. Soms is die opening niet groter dan een kier, maar helemaal zonder uitzicht lopen de verhalen niet af. Je mag hoop blijven houden, ook in de donkerste dagen.”